Producenci farb alkidowych oparli recepturę na chudych i średnio-tłustych żywicach alkidowych. To ich ilość decyduje o elastyczności i odporności na działanie czynników zewnętrznych farb alkidowych. Niestety, jeśli chodzi o ochronę konstrukcji stalowych, ich parametry nie są zadowalające, szczególnie w wymiarze długotrwałego zabezpieczenia. Wadą dyskwalifikującą je w tym zakresie jest bardzo ograniczona wytrzymałość na czynniki korozyjne oraz pogorszające się wraz z upływem czasu możliwości ochrony metalu. Związane jest to z procesem starzenia się powłok, które pod jego wpływem często kruszeją i łuszczą się. Stąd też na rynku zaczęła pojawiać się zmodyfikowane farby alkidowe uzupełnione o dodatkowe substancje takie jak styren czy akrylany.
Dla zwiększenia odporności na działanie promieni słonecznych wprowadzono farby alkidowo-uretanowe. Ponadto alkidy zaczęto mieszać z innymi: chlorokauczukami i spoiwami poliwinylowymi. Wszystko po to, aby zwiększyć ich wytrzymałość. Także z czasem producenci odeszli od dodawania pigmentów chromianowych i ołowiowych, a w ich miejsce wprowadzają pigmenty pozbawione tych substancji. Dzięki czemu uzyskano możliwość nakładania grubszych warstw, a nawet przeprowadzenia natrysku elektrostatycznego. Proces schnięcia fizycznego i utwardzania oksydacyjnego przebiega na skutek sieciowania.
Poprzez przeprowadzone modyfikacje innymi żywicami coraz częściej alkidowe farby antykorozyjne wykorzystywane są przy realizacjach drogowych. Dzięki temu w zależności od wymagań konstrukcyjnych założonych przez projektanta można je więc spotkać na mostach, estakadach i wiaduktach. Farby te obecnie stosuje się do wymalowań stali, ale także aluminium i żeliwa. Ich zaletą jest stosunkowo niska cena, prosta aplikacji i stosunkowo niskie wymagania, jeśli chodzi o przygotowanie podłoża. Dlatego mogą być także wykorzystywane do malowania hal wykonanych z metalu.
