Siatkówka plażowa zaczęła się od surferów

Pierwsze mecze w siatkówkę na plaży, które zostały odnotowane, odbywały się na plażach Waikiki w Honolulu na Hawajach, na terenie klubu Outrigger Canoe Club. Na początku plażówka była rozrywką dla znudzonych surferów, którym pogoda uniemożliwiała pływanie po wodzie. Gra szybko jednak zaczęła przybierać zorganizowane formy, choć na początku grano jeszcze po sześciu zawodników. A jednym z najlepszych był słynny hawajski pływak Duke Kahanamoku.

W 1920 roku w Santa Monica w Kalifornii utworzono duży piaszczysty plac do sportu dla wszystkich. Od tego momentu zaczęła się ewolucja siatkówki plażowej. Pojawiły się pierwsze siatki mocowane na stałe, a w poszczególnych klubach zaczęto rozgrywać mecze. Pierwszy turniej między klubami odbył się w 1924 roku i był on pierwszy w historii w Kalifornii.

Większość z tych meczów rozgrywano po sześciu zawodników, tak jak w siatkówce halowej. Dzisiejszą formę siatkówki plażowej zawdzięczamy siatkarzowi halowemu Paulowi Johnsonowi, zwanemu Pablo. Latem 1930 roku z grupką kolegów czekał na resztę zawodników, aby zagrać na plaży. Ponieważ tamci się spóźniali, Pablo zadecydował, że pograją we czterech - dwóch na dwóch. Od tej pory zaczęła się ewolucja w kierunku dzisiejszej plażówki.

W latach 30. sport ten zaczął docierać do Europy, w latach 40. na plażach zaczęto rozgrywać pierwsze turnieje z pulą nagród. W latach 60. w Santa Monica podjęto próbę zorganizowania zawodowej ligi, ale nie zakończyła się ona powodzeniem. Udało się natomiast zorganizować zawodowy turniej we Francji, z pulą nagród 30 tysięcy franków. W 1960 odbył się pierwszy turniej Manhattan Beach Open, znany dzisiaj jako Rose Bowl of Sand Volley.

Na prawdziwy poziom zawodowy siatkówka plażowa wkroczyła w latach 80. Zawodnicy tacy jak Karch Kiraly i Sinjin Smith stali się niezwykle rozpoznawalni. W 1987 roku FIVB zorganizowała pierwsze mistrzostwa świata w siatkówce plażowej, rozegrane w Rio de Janeiro. W 1996 dyscyplina ta zadebiutowała na igrzyskach olimpijskich.