Jedna piąta kobiet z cukrzycą typu I ma różne tego rodzaju zaburzenia (patrz: anoreksja i bulimia). Zaburzenia te nasilają problemy z utrzymaniem prawidłowego poziomu glukozy. Jeden z powodów występowania takich zaburzeń wiąże się z faktem, że samo leczenie cukrzycy opiera się na utrzymywaniu prawidłowej wagi, wyrobieniu właściwych nawyków żywieniowych i przestrzeganiu diety.
Młode kobiety z cukrzycą typu I z czasem cierpią z powodu stresu, niskiej samooceny, i zaburzonego postrzegania własnej osoby (co zwykle towarzyszy każdej przewlekłej chorobie), a to z kolei zwiększa ryzyko zaburzeń łaknienia. Kobiety z cukrzycą typu I stosują czasami swoistą metodę odchudzania: albo omijają dawki insuliny, albo biorą ją w zbyt małych ilościach. Ponieważ insulina pomaga komórkom pobrać glukozę, zbyta mała jej dawka oznacza, że komórki organizmu zostają pozbawione sporej porcji kalorii. Taka taktyka prowadzi zwykle do błędnego koła: lekarz widząc nie unormowany poziom glukozy we krwi, zwykle zwiększa dawkę insuliny, co prowadzi do przybierania na wadze; widząc to kobieta sama zwiększa dawkę (zwłaszcza jeśli jest młoda), a to ponownie rozpoczyna cykl błędnego koła.
Lekarz może podejrzewać zaburzenia łaknienia, jeśli u pacjentki występują znaczące zmiany wagi, przewlekle nienormowany poziom glukozy we krwi i nawracające epizody niedocukrzenia lub kwasicy ketonowej (ta ostatnia jest wynikiem zbyt małych dawek insuliny i może prowadzić do utraty przytomności, zwanej śpiączką). Psychiatra może potwierdzić diagnozę. Leczenie tego rodzaju zaburzeń u kobiet z cukrzycą, poza tym, że koncentruje się na utrzymaniu prawidłowego poziomu glukozy, jest podobne jak u kobiet bez cukrzycy.
