Określenie mocno ostatnimi czasy nadużywane „żyć w zgodzie z naturą”, ponieważ występuję w wielu jakże różnych kontekstach, stopniowo zatraca jakiekolwiek znaczenie. Staje się jednym z tych sloganów, które niby wszyscy rozumieją, lecz prawie nikt się nie zastanawia nad ich sensem i znaczeniem.
Jak tu mówić o wielkiej miłości, intymności i bliskości, kiedy media lansują wzorzec przygód z kim się da i gdzie się da. Internet, prasa, telewizja żyją z sensacji, kto z kim spał, kto wylądował w czyim łóżku i w jakiej pozycji. Jak w tej niezbyt smacznej papce odnaleźć serce i rozum? Czy w ogóle tam są?
Na co dzień słyszę, że Boga nie widać, nie można Go dotknąć, nie można powąchać… Ale ilekroć mam z Nim kontakt, przekonuję się, że jest zupełnie inaczej. Czy Bóg jest obecny w otaczającym nas świecie? Czy przyroda może być jakąś ukrytą wiadomością? Kim jest jej Stwórca, wedle tego, co widzę, czuję i doświadczam?
