Wiersz pisany ku pamięci Henryka ojca

Zanim zapomnienie stało się diagnozą, było opowieścią. Zaburzenia pamięci – dziś definiowane przez skale neuropsychologiczne – przez setki lat funkcjonowały jako zjawiska magiczne, moralne, społeczne. Kiedy starzec przestawał poznawać rodzinę, nie pytano o przyczynę – przypisywano to duchom, złym urokowi albo karze za grzechy. Leczenie miało wymiar obrzędowy, nie terapeutyczny. 

W czasie niemieckiej okupacji tysiące Polaków, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, podjęło różnorodne działania, by walczyć z wrogiem. Byli to żołnierze, partyzanci, kapłani, naukowcy, a także zwykli ludzie, którzy wykazywali niezwykłą odwagę i poświęcenie. Ich historie przypominają, że w obliczu zła nawet małe gesty mogą być bohaterstwem. Wybranie kilku nazwisk spośród tak wielu wyjątkowych osób to trudne zadanie, ale ich wspólnym mianownikiem jest niezłomna postawa wobec okupanta.

Wiersz dla mojej zmarłej babci która była i jest moja najlepszą przyjaciółką. Wiersz kieruje dla osób którzy również mierzą się z żałobą bliskiej osoby i mają nadzieję na szybkie zobaczenie.