Wędrówki człowieka - od Afryki do Longobardów

Cała historia życia człowieka na Ziemi jest historią jego wędrówek od kolebki, jaką stanowiła Afryka na pozostałe kontynenty. Pierwsi przedstawiciele gatunku Homo pojawili się w Afryce około 2,5 miliona lat temu, a Homo sapiens sapiens wraz z tzw. mitochondrialną Ewą około 250-200 tysięcy lat temu. Istnieje wiele teorii, opartych na odkryciach archeologicznych oraz antropologicznych, które starają się wyjaśnić, w jaki sposób i kiedy odbywały się te wędrówki ludów. Jedną z najpopularniejszych jest teoria związana z mitochondrialną Ewą, która sytuuje początki ludzkiej wędrówki z Afryki do innych regionów świata na okres 160-80 tysięcy lat temu. Z Afryki człowiek dotarł najpierw na Bliski Wschód, gdzie następnie jedna grupa udała się na północ do Europy i Azji, a potem do Ameryki, a druga wzdłuż południowych wybrzeży Azji przywędrowała do Australii .
Do najbardziej masowych migracji ludzkości należy okres wędrówek plemion barbarzyńskich, a przede wszystkim Hunów i Germanów na ziemie cesarstwa rzymskiego pod koniec epoki starożytnej, między IV a VI wiekiem . Wędrówki te zmieniły zasadniczo oblicze ówczesnej Europy, nie tylko doprowadzając do upadku starożytnego świata rzymskiego, ale także inicjując powstawanie nowych państw na naszym kontynencie, takich np. jak państwo Franków.
Główną rolę w migracjach u schyłku średniowiecza odegrały w Europie plemiona germańskie, wywodzące się najprawdopodobniej ze Skanii i Jutlandii. Już w pierwszym tysiącleciu przed naszą era Germanowie rozpoczęli swoje wyprawy na południe wypierając z terenów współczesnych Niemiec Celtów. Później, już w początkach naszej ery, kolejne plemiona ze Skandynawii wylądowały w okolicach ujścia Wisły i Odry, gdzie dały początek Germanom Wschodnim. I wreszcie najsilniejsze plemię skandynawskie, plemię Gotów po długiej wędrówce osiedliło się na wybrzeżach Morza Czarnego.
Z kolei z głębi Azji w IV wieku do Europy dotarli Hunowie, lud turecko-mongolski, który najpierw wzbudził panikę Germanów czarnomorskich, a potem spowodował ogólne migracje wielu plemion w Europie, które w przerażeniu uciekały przed mającymi opinię fatalnych dzikusów Hunami. Trwające kolejne dekady walki między plemionami oraz wędrówki ludności w Europie dobiegały końca, kiedy w drugiej połowie VI wieku Italię najechało jedno z najmniej cywilizowanych plemion germańskich - Longobardowie, którzy opuścili swe dotychczasowe miejsce zamieszkania w Panonii, zajmując ziemie niemal całej Italii. Ten najazd stanowił ostatni przejaw gwałtownych migracji plemion starożytnych, nazwanych przez historyków wielką wędrówką ludów i przypieczętował kres marzeń cesarza Justyniana o odrodzeniu Imperium Romanum .