Na wstępie, warto z całą stanowczością podkreślić, że dzieci, podobnie jak dorośli, potrafią cierpieć z powodu objawów nerwicy, depresji czy fobii. Ich funkcjonowanie mogą także zakłócać różnego rodzaju napięcia, stany lęku lub smutku.
Na co powinniśmy zwrócić uwagę?
Zazwyczaj decyzja rodziców o skorzystaniu ze wsparcia psychologicznego bywa poprzedzona okresem bezsilności i bezradności wobec problemów dziecka, takich jak np. moczenie się w nocy czy ataki lękowe. Istnieją jednak inne aspekty zachowania dziecka, których nie powinniśmy ignorować. Warto rozważyć konsultację z psychoterapeutą, gdy rodzice i najbliżsi obserwują następujące zmiany:
- dziecko staje się bardziej agresywne, nie panuje nad swoją złością i nie przewiduje konsekwencji jej demonstrowania;
- jest bardziej lękliwe i wycofane
- jego zachowanie w środowisku domowym znacząco różni się od zachowania w szkole, przedszkolu;
- zmienia sposób swojej zabawy lub przestaje czerpać satysfakcję z aktywności, które dotychczas sprawiały mu radość;
- skarży się na dolegliwości somatyczne – bóle głowy, brzucha, pojawia się nocne moczenie (lub zdarza się, że dziecko przez długi okres czasu nie kończy treningu czystości);
- staje się nadpobudliwe, nerwowe, ma trudności z koncentracją uwagi;
- dużo choruje;
- nie chce jeść;
- nie chce chodzić do przedszkola, szkoły, boi się pozostawać bez rodziców;
- nie ma kolegów, nie potrafi bawić z innymi dziećmi.
Sesje z psychoterapeutą - jak to wygląda w praktyce?
Techniki terapeutyczne w przypadku pracy z dziećmi znacząco odbiegają od stylu interwencji terapeuty podczas sesji z osobami dorosłymi. Psychoterapeuta stara się interpretować spontaniczną aktywność dziecka, by pomóc mu zrozumieć otaczający go świat. Służy temu wykorzystanie aktywności dziecka podczas rysowania, śpiewania, budowania konstrukcji z klocków czy odgrywania ról poprzez zabawki.
Podczas psychoterapii dzieci szczególnie ważna jest pomoc rodziców. Często bowiem problemy emocjonalne dzieci odzwierciedlają w istocie trudności pojawiające się w rodzinie. To, co rozgrywa się między rodzicami oraz w stosunku rodziców do dzieci, w ogromnej mierze konstruuje sytuację psychologiczną dziecka.
Zazwyczaj na konsultację dotyczącą niepokojących zachowań dziecka najpierw zapraszani są sami rodzice lub rodzic. Następnie – na dwie lub trzy sesje diagnostyczne - zapraszane jest dziecko. Po tych spotkaniach psychoterapeuta omawia wraz z rodzicami rozumienie problemów lub objawów występujących u dziecka. Proponuje metody terapii, wsparcia, nierzadko dla całej rodziny.
W przypadku decyzji o rozpoczęciu psychoterapii rodzinnej rodzice, a czasem inne, bliskie dziecku osoby, proszone są o branie czynnego udziału w sesjach. W toku spotkań, specjalista przygląda się między innymi temu, w jaki sposób małego pacjent swoją aktywnością na sesjach sygnalizuje problem, który dotyka całą rodzinę.
