Wody lądeckie o właściwościach promieniotwórczych należą do grupy wód termalnych, a ich temperatura sięga nawet 44°C. Eksploatowanych jest siedem źródeł z wodami radoczynnymi ze związkami siarki i fluoru: Jerzy (tempeatura wody 38,3°C), Wojciech (29,6°C), Maria Curie-Skłodowska (24,5°C), Chrobry (26,7°C), Dąbrówka (19,7°C), Stare (17,5°C) oraz Zdzisław (odwiert z lat 70. ubiegłego wieku, temperatura 44°C) - to ostatnie o najwięksżej wydajności.
Właściwości wód w Lądku-Zdroju pozwalają leczyć liczne dolegliwości: choroby reumatyczne, schorzenia narządów ruchu, zwłaszcza pourazowe i ortopedyczne. Przyjeżdżają tu również osoby mające problemy z układem nerwowym, krążeniem (miażdżyce, niedotlenienie mięśnia sercowego, nerwice sercowe), a także układem trawiennym- zaburzenia czynności żołądka i jelit, zapalenia pęcherzyka żółciowege), moczowym (kamice i przewlekłe zapalenia) i chorobami skóry (łuszczyca i wypryski na tle alergicznym).
Główna część uzdrowiska rozciąga się powyżej placu Marii Curie-Skłodowskiej, wokół parku Centralnego. Zaraz ponad placem na wzgórzu stoi niewielki kościół pw. Najświętszej Maryi Panny, zbudowany w 1688 roku. Tuż obok ciągnie się tzw. Kolumnada Albrechta, czyli kryta hala spacerowa, obecnie mieszcząca elegancką kawiarnię. Jest to niezwykle ciekawy obiekt, choć by zobaczyć jedną z najpiękniejszych hal spacerowych sudeckich uzdrowisk, trzeba udać się do zdrojowiska Szczawno-Zdrój, które znajduje się w powiecie wałbrzyskim. Z lądeckiej hali widać kopułę najpiękniejszego obiektu uzdrowiskowego, zakładu przyrodoleczniczego „Wojciech”. Powstał on w latach 1678- 1680 jako „Marienbad”. W XIX wieku został znacznie przebudowany, zyskując szatę neobarokową. Budowla powstała na planie koła z czterema ryzalitami wejściowymi z portykami arkadowymi. Centralna kopuła na wysokim bębnie przykrywa główną salę z basenem kąpielowym. Nieco dalej na południe, przy ulicy Orlej, znajduje się Dom Zdrojowy z przełomu XVIII i XIX wieku, zbudowany w stylu klasycystycznym. Kamień węgielny pod jego budowę położyła królowa pruska, Luiza. W pobliżu, przy ulicy Ostrowicza stoi z kolei ładny zakład przyrodoleczniczy „Jerzy”. Starsza część kryje w swych murach resztki łaźni z 1498 roku, przebudowanej w 1572, jednak obiekt obecną formę uzyskał po licznych przebudowach w XVIII i XIX wieku. Mieści się tu między innymi grota solno-jodowa. Za „Jerzym”, na wzgórzu w parku Moniuszki stoi kaplica pw. św. Jerzego, prawdopodobnie z końca XV wieku, przebudowana na barokową w 1658 roku, oraz wieża zegarowa z XVI wieku. Za parkiem Moniuszki można wzdłuż ulicy tego samego imienia udać się w górę dolinki potoku Jadwiżanka, do założonego w latach 70. ubiegłego wieku arboretum, gdzie rośnie około 140 gatunków drzew i krzewów z różnych stron świata.
