Historia
Naukowa nazwa Bangkirai to Shorea leavis, drzewo należy do dużego gatunku Shorea, skupiającego 15 róznych gatunków. Jego nazwa wzięta została od nazwiska Sir Johna Shoera, generalnego gubernatora Brytyjskiej Kompani Wschodnioindyjskiej, piastującego to stanowisko w latach 1793–1797. Brytyjczycy na kolonizowanych terenach posiadali szerokie uprawnienia handlowe, nadane im przez królową Elżbietę I. Jeden z aspektów handlu dotyczył również materiału budowlanego w postaci drewna egzotycznego, dlatego to właśnie Brytyjczykom zawdzięczamy dzisiejszą popularność drewna egzotycznego w budownictwie.
Drzewo Bangkirai, poza Indiami, rośnie również w Indonezji, Pakistanie, Malezji, na Tajwanie oraz Filipinach. W naturze osiąga spore rozmiary, odnotowano, że najwyższe drzewo z gatunku Shorea miało aż 88,3 metra wysokości. Standardowo Bangkirai, a więc Shorea leavis, osiąga wysokość ok. 50 metrów przy średnicy pnia często przekraczającej 120 cm.
Właściwości
Bangkirai jest drewnem niezwykle twardym, posiadającym pierwszą klasę twardości. Czyni to z niego idealny materiał nie tylko na tarasy drewniane, ale również do szerokiego wykorzystania w przemyśle. Drewno reaguje na rdzę, dlatego najważniejszą rzeczą jest przetwarzanie materiału wyłącznie ze stalą nierdzewną. Dotyczy to zarówno tarasów, gdzie Bangkirai jest przykręcane wyłącznie za pomocą tego typu śrub (np. typu SPAX-D), aż po przemysł ciężki, gdzie Bangkirai montuje się przykładowo w podkładach kolejowych czy kontenerach. Jeśli drewno będzie miało kontakt ze rdzą, na jego strukturze mogą pojawić się szpecące plamy.
Barwa drewna jest różna i może zależeć zarówno od miejsca, z którego pochodzi gotowa deska, jak i od sposobów przechowywania i transportu. Zazwyczaj jest to kolor brązowo-żółty, który zależnie od wspomnianego pochodzenia może być ciemniejszy lub jaśniejszy.
Naturalną rzeczą są również małe otworki, przypominające nieco dziury korników. Nie jest to jednak wada, a naturalna cecha tego egzotycznego drewna. Nie ma wpływu na jego właściwości, a w późniejszym czasie absolutnie nie zmienia struktury drewna.
Praca
Bangkirai nie posiada w swojej strukturze krzemionki, która mogłaby wpływać na tępienie piły do cięcia czy wierteł. Niezależnie od tego, należy używać wyłącznie dobrych narzędzi, praca z tym gatunkiem drewna określana bowiem jest jako „średnio trudna”. Ważna rzecz, w kontekście jego twardości, to przygotowanie małych otworów przed właściwym przykręceniem deski, dzięki czemu można uniknąć możliwych pęknięć.
Po położeniu tarasu drewno Bangkirai zazwyczaj jest jeszcze dodatkowo olejowane, choć nie jest to regułą. Ma to znaczenie wyłącznie, jeśli zależy nam na zachowaniu ciemnej barwy drewna. Nieolejowany Bangkirai, głównie pod wpływem wody, może szarzeć i przejawiać w swojej strukturze drobne przebarwienia.
Olejowanie zapobiega również tzw. patynowaniu, czyli pojawieniu się na drewnie delikatnej, srebrzystoszarej warstwy. Jest to zasługą promieni słonecznych, które „wyciągają” pigment z drewna. Pozostaje to jednak wyłącznie wizerunkowym aspektem, nie wpływającym w żadnym stopniu na długą żywotność drewna Bangkirai.
Opinia
Ze względu na swoje właściwości Bangkirai jest świetnym materiałem budowlanym, idealnym do używania w postaci deski tarasowej. Zapewnia trwałość oraz ładny i oryginalny wygląd na długie lata. Głównym konkurentem, głównie ze względu na popularność idei proekologicznych, staje się dla niego deska kompozytowa, a więc połączenie właściwości drewna oraz nowoczesnej technologii. Już teraz w Europie z kompozytu wykonuje się zarówno ławki i meble ogrodowe, jak i przydomowe tarasy.
Jeśli jednak spojrzymy na drewno Bangkirai z punktu widzenia jego montażu i użyteczności, należy przyznać, że natura dała nam materiał praktycznie idealny.
