Kobieta - naukowiec

Ta niezwykła kobieta urodziła się 7.XI.1867 roku w Warszawie, w wielodzietnej rodzinie nauczycielskiej. Ojciec Władysław był nauczycielem matematyki i fizyki w gimnazjum, a matka Bronisława prowadziła pensję dla dziewcząt z dobrych domów. Od najmłodszych lat wyróżniała się niezwykłą pamięcią i wszechstronnymi zainteresowaniami, co pozwoliło jej z wyróżnieniem ukończyć naukę na prywatnej pensji i Państwowe Gimnazjum Rządowe.
Ponieważ w Polsce nie przyjmowano wówczas kobiet na uczelnie, Skłodowska uczęszczała na wykłady Latającego Uniwersytetu, działającego nielegalnie w Warszawie. Chcąc kontynuować naukę we Francji, aby utrzymać się za granicą, podjęła pracę guwernantki. Jednocześnie zorganizowała szkołę dla wiejskich dzieci, ucząc je polskiego, historii oraz algebry. Po przeżyciu swej pierwszej nieszczęśliwej miłości wróciła do Warszawy i miała możliwość podjęcia pierwszej pracy w laboratorium, gdzie poznała tajniki analizy chemicznej.
W 1891 roku Skłodowska wyjechała do Paryża i rozpoczęła studia przyrodnicze. Mimo trudnych warunków mieszkaniowych i finansowych nie poddawała się – w dzień studiowała, wieczorem dorabiała udzielając korepetycji; zgłębiała wiedzę, by w 1893 roku otrzymać licencjat z nauk fizycznych i matematycznych z bardzo dobrymi ocenami. To wtedy też poznała swego męża Piotra Curie. Związek kochających się naukowców wszechczasów rozpoczął się od wspólnej pracy w skromnym laboratorium udostępnionym im przez Szkołę Fizyki i Chemii Przemysłowej.
To w tej pracowni, wraz z profesorem Becquerelem rozpoczął się wieloletni proces rozdzielania rudy uranowej na pojedyncze pierwiastki, dzięki czemu zespół odkrył nieznane dotąd pierwiastki polon i w parę miesięcy później rad. Przełomowe odkrycie w rozwoju nauki, a w szczególności medycyny zostało nagrodzone Nagrodą Nobla.

Pod jej osobistym kierunkiem prowadzono także pierwsze badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości.

Po tragicznej śmierci męża Curie-Skłodowska odnalazła pocieszenie kontynuując pracę naukową i przejmując po mężu katedrę na Sorbonie. Została pierwszą kobietą wykładającą na Sorbonie, by po 2 latach stać się pierwszą kobietą-profesorem Sorbony.
Podziwiana pani profesor w 1911 roku otrzymała drugą Nagrodę Nobla z dziedziny chemii, za wydzielenie czystego radu. Jest to historyczne wydarzenie, gdyż Curie-Skłodowska jest jedynym naukowcem wyróżnionym dwiema Nagrodami Nobla z dwóch różnych dziedzin nauki.
Kolejny etap życia laureatki nagród to stworzenie Instytutów Radowych w Paryżu i Warszawie. Dzięki jej działaniom w laboratoriach młodzi naukowcy zdobywali wiedzę w zakresie chemii, fizyki i medycyny. Instytut ten stał się sławny dzięki kolejnym wykształconym tam noblistom, m.in. córce i zięciowi Curie.

I wojna światowa uniemożliwiła prowadzenie pracy naukowej, więc Curie-Skłodowska zaangażowała się głęboko w pomoc medyczną, zdobywanie samochodów ciężarowych i wyposażenie ich w aparaturę rentgenowską. Na froncie szkoliła w tym zakresie personel medyczny, co zaowocowało uratowaniem ponad trzech milionów żołnierskich istnień.

Po wojnie wróciła na paryski Instytut Radowy nadal działając na rzecz rozwoju nauki, pozyskując fundusze na funkcjonowanie Instytutu.
4.VII.1934 roku zmarła na białaczkę, będącą wynikiem choroby popromiennej. W 1995 roku prochy obojga małżonków przeniesiono do paryskiego Panteonu. I tu kolejny powód do dumy z naszej rodaczki – w ten sposób stała się pierwszą i jak dotąd jedyną kobietą uhonorowaną za swe zasługi naukowe, a jednocześnie jedyną osobą, spoczywającą w Panteonie, nie będącą pochodzenia Francuzką.

Irena, córka wybitnych naukowców po rodzicach odziedziczyła zamiłowanie i talent do nauki, wyszła za mąż za francuskiego naukowca F.Joliot, z którym prowadząc eksperymenty, również została uhonorowana Nagrodą Nobla za zdjęcie komory mgłowej uwidoczniającej zjawisko tworzenia się par cząstek fotonów. Małżeństwo posiadało dwoje dzieci, które poszły także w ich ślady, poświęcając się nauce fizyki nuklearnej.