Widoczny jest również gwałtowny wzrost popularności tej muzyki, jak i nieodłącznie związanego z nią stylu życia charakterystycznego dla jamajskiej kultury Rastafari. Od dłuższego czasu już w naszym kraju możliwa są poniekąd duchowe wycieczki do egzotycznie brzmiącej Jamajki, za pośrednictwem pojawiających się ruchów rastafariańskich.
Do Polski ruch te trafił, bowiem na początku lat osiemdziesiątych, będąc czynnikiem twórczym tak zwanej: subkultury białych rastafarian. Jakie mogą być zatem przyczyny jego aktualnej popularności? Możemy wysuwać przypuszczenia, że pośród ogarniającej wszystkich samotności i panującego nacisku na indywidualizm w naszym kręgu kulturowym, może pojawić się tęsknota za wspólnotą, bez podziału na rasę, wyznanie, płeć, czy pochodzenie społeczne. Reggae niesie ze sobą właśnie tak wielki potencjał i odznacza się niezwykle przyciągająca sił, gdyż jest muzyką wspólnoty i to zarówno w aspektach: społeczno - politycznym, kulturowym, jak i religijnym.
Dzięki powszechnemu uznaniu dla muzyki reggae ruch rastafariański rozszerzył swoje wpływy z rodzimej Jamajki do Stanów Zjednoczonych, Anglii i innych krajów. W latach osiemdziesiątych, między innymi w Stanach Zjednoczonych, produkt uboczny reggae – tak zwana „ragga” – stał się gatunkiem rozbrzmiewającym głównie w gettach. Często jednak ragga była potępiana przez niektórych krytyków, w szczególności za dosadne, szowinistyczne, amoralne teksty oraz ze względu na identyfikację z gettowymi gangami, a także utożsamianie z działalnością narkomanów. Zwracano również uwagę na etymologię jej nazwy. Pochodzenia doszukiwano się nie tylko w bliskim brzmieniowo słowie: „reggae”, ale również w angielskim określeniu: „ragamufin man”, które oznacza ulicznego cwaniaka.
