Ciekawość
To cecha przynależna wszystkim małym dzieciom, które zaczynają poznawać świat. Są zawsze ciekawe wszystkiego, gdyż niczego nie znają. Pytają i poszukują odpowiedzi na rozwiązanie zagadki, która ich interesuje.
Dziecko chce wszystko wiedzieć: po co jest cokolwiek, co widzi, dlaczego coś się wydarza, co kto robi i dlaczego itd. Ciekawość i zadawanie pytań to cecha dziecka.
Jezus powiedział: „Jeśli nie nawrócicie się i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego”. Mat. 18.3
Cóż to oznacza?
Mamy być ciekawi jak małe dzieci i zadawać jak one pytania. Dzieci znają drogę do Nieba, gdyż jeszcze jej nie zapomniały. Dorośli już zapomnieli i zagubili się po drodze. Dlatego weźmy przykład z małych dzieci i bądźmy jak one ciekawi.
Nasza ciekawość nie może być na poziomie małego dziecka. Mamy pytać i poszukiwać nie świata, który widzimy lecz tego, który nie widzimy naszym fizycznym wzrokiem. To świat duchowy.
Dzieci są zainteresowane otaczającym je światem. My natomiast ten świat znamy na tyle dobrze lub wydaje się nam, że go poznaliśmy w całości, że nas on mało interesuje.
Poszukiwać powinniśmy głębiej niż świat, który widzimy fizycznymi oczami. Są inne światy o wiele ciekawsze niż ten, który oglądamy i znamy. Warto skłonić zainteresowania w głąb siebie, gdzie jest olbrzymia przestrzeń, która łączy nas z Wszechświatem.
Obszar poszukiwań będzie się coraz bardziej zawężał aż dojdziemy do siebie samego. Poznanie siebie jest najcenniejszą rzeczą jaką człowiek jest w stanie osiągnąć na tym świecie. Poznając siebie samego, człowiek będzie poznawał swojego Boga, gdyż napotka w tych poszukiwaniach nić łączącą go ze Stwórcą.
Tym sposobem odnajdzie utracony skarb i odzyska siebie jako człowieka wartościowego, bez lęków i strachu.
Aby wejść na drogę poszukiwań, trzeba być człowiekiem otwartym, gdyż drzwi zamknięte nie pozwolą zajrzeć do środka. Ściana zapomnienia i drzwi strachu są murem obronnym naszego „ego”, aby nie poznać Prawdy. Lęki to zapory, które blokują dostęp światła świadomości do nas samych, do wnętrza naszej prawdziwej istoty.
Jeżeli się lękasz jesteś niczym, gdyż nie możesz poznać siebie samego ani Boga. Twoje życie jest bez wartości.
Dziś większość ludzi żyje w strachu, gdyż sami go najwięcej wytwarzają. Do tych ludzi nawet Anioły nie mają dostępu, aby przekazać im swoje światło. Świątynia ciała jest zamknięta przed sobą, przed innymi i przed Stwórcą.
Pomocnicy duchowi starają się z tymi ludźmi zaprzyjaźnić w czasie snu. Próbują rozjaśnić ich lęki, aby mogli zobaczyć inny lepszy świat, niż ten w ich zamknięciu.
Ego – zamyka.
Miłość – otwiera wszystkie drzwi.
Drzwi skruchy są pierwszym kluczem do rozwoju duchowego. Bez pokory i skruchy nie ma mowy aby powstała szczelina w murze obronnym „ego”. Pytania są pierwszym etapem na drodze ciekawości. Mamy się pytać nas samych aż otrzymamy odpowiedź ze swojego wnętrza. Będą to pierwsze kroki w burzeniu murów obronnych ( skorupy) wokół własnej istoty. Lęk będzie ustępował na konto ciekawości.
Dziś wiele osób otrzymuje przekazy ( channelingi; channel - kanał), gdyż jest to okres mediumizmu. Każdy ma swój kanał przekazu przez który może jak chce, otrzymywać odpowiedzi na zadawane pytania.
Ludzie, którzy rozkwitają w szklarni – dojrzewają przy innych słonecznych nauczycielach. Potrzebują patrzeć na cuda, które wydarzają się innym lub słuchać ich osobistych przekazów. Boją się stanąć jak drzewo samotnie w przestrzeni słońca, aby wydać owoce swego życia.
Tylko bezpośredni blask słońca daje dojrzałe, naturalne owoce. Wszystkie zapory przed słońcem w sztucznym środowisku są lękiem, który rozdziela ducha i materię przed jednością.
Ciekawość świata jest grą „ego”, aby nie poznać siebie!
Ciekawość siebie jest grą z Bogiem, aby odnaleźć Stwórcę i odzyskać siebie.
Bądźmy jak dzieci ciekawi i zadawajmy sobie pytania o sens naszego ziemskiego życia.
W mojej książce pt.: Symfonia Przebudzenia ( dostępna w Internecie), jest opisana wycieczka duszy z Nieba na Ziemię oraz jej powrót do Raju. Każdy, kto jest otwarty na siebie, może zaspokoić swą ciekawość poprzez postudiowanie tej książki, która jest owocem mojej wieloletniej pracy nad sobą.
To cecha przynależna wszystkim małym dzieciom, które zaczynają poznawać świat. Są zawsze ciekawe wszystkiego, gdyż niczego nie znają. Pytają i poszukują odpowiedzi na rozwiązanie zagadki, która ich interesuje.
Dziecko chce wszystko wiedzieć: po co jest cokolwiek, co widzi, dlaczego coś się wydarza, co kto robi i dlaczego itd. Ciekawość i zadawanie pytań to cecha dziecka.
Jezus powiedział: „Jeśli nie nawrócicie się i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego”. Mat. 18.3
Cóż to oznacza?
Mamy być ciekawi jak małe dzieci i zadawać jak one pytania. Dzieci znają drogę do Nieba, gdyż jeszcze jej nie zapomniały. Dorośli już zapomnieli i zagubili się po drodze. Dlatego weźmy przykład z małych dzieci i bądźmy jak one ciekawi.
Nasza ciekawość nie może być na poziomie małego dziecka. Mamy pytać i poszukiwać nie świata, który widzimy lecz tego, który nie widzimy naszym fizycznym wzrokiem. To świat duchowy.
Dzieci są zainteresowane otaczającym je światem. My natomiast ten świat znamy na tyle dobrze lub wydaje się nam, że go poznaliśmy w całości, że nas on mało interesuje.
Poszukiwać powinniśmy głębiej niż świat, który widzimy fizycznymi oczami. Są inne światy o wiele ciekawsze niż ten, który oglądamy i znamy. Warto skłonić zainteresowania w głąb siebie, gdzie jest olbrzymia przestrzeń, która łączy nas z Wszechświatem.
Obszar poszukiwań będzie się coraz bardziej zawężał aż dojdziemy do siebie samego. Poznanie siebie jest najcenniejszą rzeczą jaką człowiek jest w stanie osiągnąć na tym świecie. Poznając siebie samego, człowiek będzie poznawał swojego Boga, gdyż napotka w tych poszukiwaniach nić łączącą go ze Stwórcą.
Tym sposobem odnajdzie utracony skarb i odzyska siebie jako człowieka wartościowego, bez lęków i strachu.
Aby wejść na drogę poszukiwań, trzeba być człowiekiem otwartym, gdyż drzwi zamknięte nie pozwolą zajrzeć do środka. Ściana zapomnienia i drzwi strachu są murem obronnym naszego „ego”, aby nie poznać Prawdy. Lęki to zapory, które blokują dostęp światła świadomości do nas samych, do wnętrza naszej prawdziwej istoty.
Jeżeli się lękasz jesteś niczym, gdyż nie możesz poznać siebie samego ani Boga. Twoje życie jest bez wartości.
Dziś większość ludzi żyje w strachu, gdyż sami go najwięcej wytwarzają. Do tych ludzi nawet Anioły nie mają dostępu, aby przekazać im swoje światło. Świątynia ciała jest zamknięta przed sobą, przed innymi i przed Stwórcą.
Pomocnicy duchowi starają się z tymi ludźmi zaprzyjaźnić w czasie snu. Próbują rozjaśnić ich lęki, aby mogli zobaczyć inny lepszy świat, niż ten w ich zamknięciu.
Ego – zamyka.
Miłość – otwiera wszystkie drzwi.
Drzwi skruchy są pierwszym kluczem do rozwoju duchowego. Bez pokory i skruchy nie ma mowy aby powstała szczelina w murze obronnym „ego”. Pytania są pierwszym etapem na drodze ciekawości. Mamy się pytać nas samych aż otrzymamy odpowiedź ze swojego wnętrza. Będą to pierwsze kroki w burzeniu murów obronnych ( skorupy) wokół własnej istoty. Lęk będzie ustępował na konto ciekawości.
Dziś wiele osób otrzymuje przekazy ( channelingi; channel - kanał), gdyż jest to okres mediumizmu. Każdy ma swój kanał przekazu przez który może jak chce, otrzymywać odpowiedzi na zadawane pytania.
Ludzie, którzy rozkwitają w szklarni – dojrzewają przy innych słonecznych nauczycielach. Potrzebują patrzeć na cuda, które wydarzają się innym lub słuchać ich osobistych przekazów. Boją się stanąć jak drzewo samotnie w przestrzeni słońca, aby wydać owoce swego życia.
Tylko bezpośredni blask słońca daje dojrzałe, naturalne owoce. Wszystkie zapory przed słońcem w sztucznym środowisku są lękiem, który rozdziela ducha i materię przed jednością.
Ciekawość świata jest grą „ego”, aby nie poznać siebie!
Ciekawość siebie jest grą z Bogiem, aby odnaleźć Stwórcę i odzyskać siebie.
Bądźmy jak dzieci ciekawi i zadawajmy sobie pytania o sens naszego ziemskiego życia.
W mojej książce pt.: Symfonia Przebudzenia ( dostępna w Internecie), jest opisana wycieczka duszy z Nieba na Ziemię oraz jej powrót do Raju. Każdy, kto jest otwarty na siebie, może zaspokoić swą ciekawość poprzez postudiowanie tej książki, która jest owocem mojej wieloletniej pracy nad sobą.
Licencja: Creative Commons
