Stojąc na tarasie w pałacu szejka Zayeda i obserwując jego ogrom i piękno, ciągle coś innego przyciąga wzrok. Na moment nie liczą się arcypiękne zdobienia, krystalicznie czysta rzeka, która przepływa wzdłuż pałacu i w której widać różnokolorowe dno. Liczy się tylko on. Burj al Arab.
Zasiedla razem z nami nasze domostwa. Nie lubimy go. Brzydzimy się. Kojarzy się nam z brudem, ubóstwem i ogólnym zaniedbaniem. Buszuje w kuchni, łazience, panoszy się w pokojach. Zjawia się w pościeli, w szafie, w pudełku na pieczywo, w lodówce. Nie można się go pozbyć. Dezynsekcja słabo pomaga. Zniknie i znów jest.
