Człowiek w sile wieku, którego pamięć jeszcze nie boli, zaczyna patrzeć na niektóre sprawy z dystansem, a niektóre widzi bardzo ostro i wyraźnie. Po pierwsze zatem, nie rozumiem zachwytów nad Kukizem, bo pamiętam zachwyty nad Wałęsą, Tymińskim, Lepperem, a nawet Palikotem.
Indolencja intelektualna byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsy jest zjawiskiem niezwykle przykrym i – najprościej rzecz ujmując – żałosnym w obrazie współczesnej demokratycznej Europy, szczególnie że to właśnie ona przed trzydziestoma laty przyznała temu człowiekowi Pokojową Nagrodę Nobla.
W Polsce pomniki mają ciężko. I nie chodzi wcale o gołębie naloty "bombowe", wymierzone w najcenniejsze dobra polskiej kultury, ale o podejście ludzi do ludzi. Polacy nie znoszą, gdy człowiek obrasta w spiż i staje się pomnikiem. Wtedy koniecznie trzeba się tej otoczki pozbyć, zdrapać ją pazurami, hakami czy co tam się znajdzie pod ręką.
Spodziewana walka polityczna na deskach Sądu Okręgowego w Warszawie została odroczona, mówiąc w żargonie bokserskim odwołana do 18 grudnia tegoż roku.
