Kolorowe kwiaty cebulowe
Do wieloletnich roślin kwiatowych zaliczamy przede wszystkim rośliny cebulowe i bulwiaste. Wszystkim ich rodzajom odpowiada bez wyjątku stanowisko o luźnym i przepuszczalnym podłożu. Jeżeli gleba byłaby zbyt zbita i wilgotna, cebule najprawdopodobniej zgniłyby jeszcze przed zakwitnięciem. Zanim zaczniemy sadzić tego typu rośliny musimy dobrze przygotować dla nich podłoże. Na początek oczywiście glebę należy wzbogacić kompostem, organicznymi nawozami i na końcu przykryć ściółką. Korzystne będzie też zastosowanie nawozu zielonego. Niektóre z roślin cebulowych mogą być niewykopywane z gleby przez wiele lat. Podlegają wówczas tak zwanej naturalizacji. Jeżeli tylko pozwolimy im na swobodne rozrastanie się ich cebule same się rozmnożą, ale jednocześnie doprowadzi to do dziczenia. Naturalizacji ulegają na przykład narcyzy i przebiśniegi. Rośliny cebulowe, które jednak najlepiej wyciągać z ziemi to między innymi tulipany. Dobrze jest u nich oddzielać cebule przybyszowe od matecznych. Sadzimy je jesienią.
Wśród roślin cebulowych i bulwiastych są również takie, które są odporne i można je pozostawić na czas zimy w ziemi. Jednak te bardziej wrażliwe muszą być koniecznie wyciągnięte jesienią przed pierwszymi mrozami. Ich zimowanie najlepiej zorganizować w piwnicy, w specjalnie przygotowanym miejscu. Mam tu na myśli przede wszystkim dale, frezie i mieczyki.
Ważne jest także, aby nie zapomnieć o tym, że nie wolno ścinać liści roślin cebulowych po przekwitnięciu, ponieważ mają one jeszcze ważną rolę do wypełnienia. Można je obciąć dopiero, gdy całkowicie zżółkną.
Cebule są bardzo łakomym kąskiem dla nornic, dlatego też należy je dodatkowo chronić przed tymi zwierzętami. Najlepiej będzie sadzić je w metalowych koszyczkach lub grubej siatce.
Paprocie
O paprociach mówi się często, że są roślinami ze świata pierwotnego. I jest w tym trochę prawdy, ponieważ te zimotrwałe, rodzime paprocie należą do roślin, które są najstarsze na Ziemi. Dawniej wszystkie rodzaje paproci porastały lasy. To było ich naturalne środowisko. I właśnie te leśne warunki trzeba brać pod uwagę w momencie, organizowania paprociom najdogodniejszych warunków. Najbardziej odpowiadać im będzie gleba, która jest wilgotna, bogata w próchnicę i półcień. Dlatego też, przygotowując w ogrodzie miejsce pod paprocie, należy najpierw wzbogacić glebę kompostem z liściu lub kory, na zapas dodając również nawóz. Po posadzeniu najlepiej będzie dodatkowo stworzyć im ściółkę z liści i drobnych odpadków drewna. Najlepszym dla nich miejscem, będzie to znajdujące się w półcieniu drzew i krzewów. Wszystko po to, aby stworzyć im jak najdogodniejsze warunki, które jak już sami Państwo zauważyli, faktycznie są zbliżone do tych leśnych. Paprocie dobrze się czują w towarzystwie innych cieniolubnych roślin, takich jak: kopytniki, epimedium, a także zawilec gajowy. Równie dobrymi sąsiadami dla paproci są trawy leśne – naparstnice, dzwonek szerokolistny, funkie różaneczniki.
Wymienię teraz kilka najbardziej popularnych z paproci wraz z krótkim opisem.
Adiantum stopowate – pierzaste liście, które w zależności od odmiany osiągają wysokość od dwudziestu do pięćdziesięciu centymetrów.
Podrzeń żebrowiec – wąskie, długie, wiecznie zielone, pierzaste liście dorastające do wysokości czterdziestu centymetrów.
Narzecznica samcza – najbardziej znana i rozpowszechniona z paproci. Może być wysoka nawet na sto centymetrów.
Długosz królewski – podwójne, pierzaste wachlarze liści. Jesienią liście stają się brązowo-żółte i przysychają. Ich wysokość dochodzi do półtora metra.
Pióropusznik strusi – pierzaste liście o lejkowatym ułożeniu. Do osiemdziesięciu centymetrów wysokie.
Języcznik zwyczajny – zimozielona paproć o gładkich, całobrzegich, skórzastych liściach. Wysokość około trzydziestu, czterdziestu centymetrów.
Byliny
Byliny są roślinami wieloletnimi, które co roku wydają nowe pędy. To odróżnia je od roślin jednoletnich i dwuletnich, o których pisałam wcześniej. Zazwyczaj jest tak, że w czasie zimy ich nadziemna część przymarza, cebula natomiast, będąca w ziemi zimuje. Wiosna jest okresem wegetacyjnym dla wszystkich roślin wieloletnich. Do bylin zaliczamy rośliny o bardzo rożnym wyglądzie. Mogą to być niskie rośliny poduszkowe, jakie najczęściej spotykamy w ogródkach skalnych, ale także wysokie wieloletnie ostróżki, rośliny cebulowe, dalie grzybienie, a nawet trawy i paprocie (o paprociach będę pisała w kolejnym poście). Z tego względu, że do bylin zaliczamy tak różnorodne rośliny, pamiętać należy o tym, że mają one bardzo różne wymagania uprawowe.
W ogrodnictwie najczęściej dokonuje się wśród bylin podziału na byliny rabatowe i tak zwane rosnące dziko. Te drugie występują u nas w naturalnych warunkach. Byliny które kwitną bardzo obficie i kolorowo, sadzi się przeważnie, wśród innych kwiatów na rabatach. Większość tego rodzaju roślin lubi stanowiska nasłonecznione, o żyznej i luźnej glebie. Konieczna jest również ich stała pielęgnacja. Do grupy tych roślin zaliczamy między innymi: ostróżki, floksy, margerytki, astry i maki. Byliny, które rosną dziko, w ogrodach najczęściej komponowane są z krzewami, roślinami cebulowymi i zadarniającymi. Rozrastają się one w niedługim czasie, tworząc grupę roślin, która spokojnie poradzi sobie bez pielęgnacji i jakiejkolwiek ingerencji ze strony człowieka. A to przede wszystkim dlatego, że chwasty absolutnie nie są w stanie przebić ich wartego okrycia. Jednak aby kompozycje z dzikich roślin wyglądały dobrze, trzeba ich sadzenie dobrze zaplanować. Naturalistyczne zestawienia bylin efektownie wyglądają w połączeniu takich roślin wieloletnich jak: orlinki, tojady, tawułki, dzwonki, paprocie i trawy.
Kwiaty dwuletnie
Na pograniczu roślin jednorocznych i trwałych bylin znajdują się w praktycznej klasyfikacji ogrodniczej rośliny dwuletnie. Ich życie rozpoczyna się od siewu wczesnym latem, a jesienią przesadza się je na wybrane miejsce, gdzie zakwitną w następnym roku i wydadzą nasiona. Wtedy właściwie kończy sie ich dwuletni cykl życia. Jednakże wiele z nich w sprzyjających warunkach żyje rok lub dwa dłużej i wydaje kwiaty.
Ze względu na termin siewu, przypadający na letnie miesiące – czerwiec lub lipiec, bardzo ważne jest utrzymanie stałej wilgotności rozsadnika i zacienianie go. Od polowy sierpnia do września trzeba przenieść młode rośliny na miejsce stałe, aby jeszcze przed zimą zdążyły sie dobrze ukorzenić. W zimnych regionach należy przykryć małe bratki ogrodowe , laki i inne rośliny dwuletnie ochronną warstwą gałązek drzew iglastych. W przypadkach koniecznych można przenieść rozsadę na wybrane miejsce dopiero wiosną, ale wtedy muszą zimować w inspekcie, w odpowiednich odstępach. Kwiaty dwuletnie nawozi się w drugim roku życia, Zasady przygotowania podłoża i pielęgnowania są takie same, jak w uprawie roślin jednorocznych.
Przykładem kwiatu dwuletniego jest goździk brodaty. ? Należy on do rodziny goździkowatych, jego kwiaty wydają korzenny zapach. Istniejące odmiany różnią się od siebie barwą oraz ilością kwiatów. Są takie o pełnych kwiatach, a także o pojedynczych w kolorze białym, różowym lub czerwonym. Goździki te sieje się w czerwcu, a przesadza późnym latem, zachowując odstępu o długości około dwudziestu, dwudziestu pięciu centymetrów.
Inne kwiaty dwuletnie to: naparstnica purpurowa, lak, dziewanna, dzwonek ogrodowy, stokrotka trwała, bratek ogrodowy, prawoślaz różowy, malwa, niezapominajka leśna, wilczomlecz.
Ogród ozdobny
W ogrodzie biologicznym uprawa roślin ozdobnych również powinna opierać się na sprawdzonych wzorcach wziętych z natury. Rabata z samymi różami, bez roślin towarzyszących, to wszak monokultura! Zastanówmy się, czy nie ładniej wyglądałby harmonijne zestawienie kwiatów letnich, bylin i krzewów. Oczywiście partnerzy muszą do siebie pasować. O wymaganiach co do stanowiska i potrzebach uprawowych popularnych roślin ozdobnych przeczytają Państwo w kolejnych postach. Wszystkie środki i metody naturalnej ochrony roślin można zastosować także w ogrodzie kwiatowym. Zapobiegawcze i wzmacniające rośliny opryskiwanie wpływa przede wszystkim korzystnie na zdrowy rozwój róż, kwiatów letnich i bylin. W przypadkach koniecznych można użyć przeciw mszycom, ślimakom lub mączniakom tych samych środków, co w ogrodzie warzywnym.
Przy rozmieszczaniu roślin ozdobnych warto częściowo skorzystać z wzorca starego ogrodu wiejskiego, gdzie rośliny użytkowe, zioła i kwiaty rosły obok siebie nie tylko w malowniczej, ale i przemyślanej kombinacji. Rabata bylinowa może, na przykład stanowić obramowanie ogrodu użytkowego, a kwiaty letnie, rośliny przyprawowe i lecznicze będą pięknie się prezentowały, jako obwódki zagonów warzywnych. I odwrotnie: nawet w małym ogrodzie ozdobnym z krzewami i kolorowymi kwiatami zawsze znajdzie się trochę miejsca na rośliny przyprawowe, rzodkiewki i obramowanie z sałaty o powcinanych liściach. Jeśli przy zakładaniu ogrodu ozdobnego połączymy wyczucie z wiedzą o zależnościach uprawy biologicznej, wtedy wraz z upływem czasu to, co piękne, z pewnością dopasuje sie do tego, co użyteczne, już bez naszej ingerencji.
Rośliny jednoroczne wysiewamy wczesną wiosną. Pora ich kwitnienia przypada na lato i jesień. Wraz z nadejściem pierwszych mrozów kończy się ich krótkie, barwne życie. Jednakże w ciągu tych kilkunastu tygodni rozwijają niezliczona ilość kwiatów o najróżniejszych kształtach i barwach, a często i o pięknym zapachu. Te krótkotrwałe rośliny mogą w krótkim czasie zmienić ogród w morze kwiatów. Duża przyjemność i to za małe pieniądze, wziąwszy pod uwagę, że wystarczy kupić parę torebek nasion!
