Park Narodowy Haleakalā (w języku hawajskim dom słońca) jest położony na wyspie Maui i zajmuje powierzchnię 118 km² z czego większa część jest terenem nienaruszonym przez człowieka. Na terenie parku narodowego położone są 3 kratery wulkanów - Mauna Loa i Kīlauea oraz Haleakalā. Krater tego ostatniego jest największą atrakcją pośród turystów, obejmuje spory obszar ponieważ jego szerokość to aż 11,25 km, a głębokość to 800 metrów, a długość 3,2 km.
To tam można podziwiać piękne zachody i wschody słońca. Następną atrakcją jest tak zwany. Lasek Hosmer pełen cedrów himalajskich eukaliptusów i innych tropikalnych rodzajów. Park podzielony został na 2 części - region wulkanu oraz Kīpahulu - gdzie jest mozliwość by się poruszać tylko wyznaczoną przybrzeżną drogą wzdłuż wybrzeża. Na trasie turystycznej znajduje się potok Palikea w części kanionu zwanego Ohe’o.
To tam położone są naturalne źródła, w których można się kąpać. Finalną atrakcją tej części parku są wodospady Waimoku. Pomimo, że park jest oazą dziewiczej przyrody odwiedzany jest masowo. Przyjeżdża tu prawie 1,5 miliona turystów co roku. Do parku można wyruszyć na całodzienną wycieczkę pieszą lub na pobyt całodobowy i pozostać tu na noc i admirować nie tylko cudowny zachód słońca, ale również fenomenalne rozgwieżdżone niebo.
Park Haleakalā to naprawdę widowiskowe krajobrazy - potoki, wodospady, skaliste wybrzeże i krystaliczne powietrze. Ten piękny park narodowy i jego główna atrakcja nazwane zostały "domem słońca" w nawiązaniu do legendy, która głosi, że półbóg Maui poczas jednej z jego podróży po niebie, stojąc na szczycie wulkanu, złapał słońce na lasso, spowalniając jego zejście do ostatniej chwili.
Nasza podróż zaczęła się przejściem zewnętrznym grzebieniem, aż do zejścia do brzucha krateru, który wyglądał z każdym krokiem coraz bardziej jak Mars. W ciągu pięciu minut, wszystkie nasze buty były pełne czerwonego wulkanicznego popiołu i piasku. Po ok. 5 kilometrach krajobraz się zmienił na bardziej kamienisty i z Mars spadliśmy w góry skaliste. Na miejsce dotarliśmy na pół godziny przed zachodem słońca. Był piękniejszy niż wszystkie opowieści które słyszeliśmy o nim. Próbowaliśmy złapać słońce na lasso, ale nie dało rady. Została nam więc tylko ta chwila, o której nie zpomnimy nigdy.
