Lelio Lattari urodził się 6 września 1943 roku w Asmarze – dziś to stolica Erytrei, a wówczas jedno z głównych miast Włoskiej Afryki Wschodniej, będącej od 1941 roku pod panowaniem brytyjskim. Jego ojciec, który był pochodzącym z Sycylii dyplomatą, trafił do tego kraju jako przedstawiciel włoskich władz. Po wojnie rodzina Lattarich powróciła do rodzinnego kraju, lecz pod koniec lat 50-tych ojciec Lelio Lattariego wyjechał na kolejną zagraniczną placówkę. Krajem, w którym tym razem znalazła się jego rodzina, była Polska. To tu młody Lelio zaczął realizować swoje motoryzacyjne marzenia. W roku 1958 zdał egzamin na prawo jazdy, lecz już w wieku 9 lat umiał samodzielnie prowadzić samochód ojca.
Po studiach ekonomicznych, idąc w ślady ojca, Lelio rozpoczął w 1963 r. pracę w dyplomacji, we włoskiej ambasadzie w Warszawie. Jednocześnie zaczął ubiegać się o rajdową licencję startując w KJS-ach za kierownicą Alfy Romeo GT 1300 i odtąd jego nazwisko już nieodłącznie było związane z tą właśnie marką. Pojawiły się też niespodziewane problemy, bowiem niektórzy urzędnicy mieli wątpliwości, czy włoski obywatel może mieć polską licencję. Interweniować trzeba było nawet w FIA. Wszystko jednak zakończyło się dobrze i Lelio zdobył upragnioną licencję rajdową, a wkrótce też i wyścigową.
Szybko przychodzą pierwsze sukcesy w lokalnych imprezach. Później Lelio zaczyna startować w zawodach ogólnopolskich i szybko zdobywa sobie silną pozycję w polskim światku rajdowym. Wkrótce zamienia seryjną Alfę Romeo na model 2000 GTV profesjonalnie przygotowany do sportu w firmie Autodelta.
W roku 1964 zwycięża w Rajdzie Kormoran niezaliczanym wówczas do punktacji Mistrzostw Polski.
W roku 1969 zajmuje drugie miejsce w klasie w Rajdzie Polski (w klasyfikacji RSMP). W roku następnym jest piąty w „generalce” i drugi w klasie podczas Rajdu Warszawskiego. W sezonie 1971 przyszły pierwsze zwycięstwa na poziomie mistrzostw kraju w swojej klasie w rajdach Mazurskim i Warszawskim. W tym ostatnim wystartował wyjątkowo Fordem Capri. Był to jeden z nielicznych w jego karierze przypadków, kiedy to „zdradził” Alfę Romeo.
Lelio Lattari w Alfie Romeo podczas Rajdu Polski 1971
Rok 1972 był nieco uboższy w sukcesy rajdowe. Lattari powetował sobie nieco te niepowodzenia sukcesami w wyścigach wygrywając rundę WSMP w Toruniu w kl. 13. Na koniec sezonu został sklasyfikowany na drugim miejscu w tej klasie.
Za to lata 1973-74 były najlepszymi w jego karierze. W Rajdzie Warszawskim 1973 odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w klasyfikacji generalnej eliminacji RSMP. Jego pilotem był wówczas Jacek Różański. Sukces ten powtórzył w Rajdzie Kormoran 1974, kiedy to pilotował go Marek Szramowski. W podsumowaniu sezonu 1973 został sklasyfikowany na 3 miejscu w Pucharze Motoru (odpowiednik dzisiejszej klasyfikacji generalnej RSMP). W roku 1974 został już numerem 1 polskich rajdów. Oprócz tego dziewięć zwycięstw w klasie dało mu dwukrotnie tytuł Mistrza Polski w gr. I kl. 9-13. Niejako „na deser” odniósł jeszcze Lattari zwycięstwo w Rajdzie Barbórki 1974.
W tym okresie Lattari odnosił sukcesy także w wyścigach, gdzie startował zarówno modelem Alfa Romeo 1600 GT, jak i 2000 GTV zostając dwukrotnie Samochodowym Wyścigowym Mistrzem Polski w kl. 14 (seryjne samochody grupy I powyżej 1600 cm3).
Sezon 1975 nie był już tak udany. Do największych sukcesów rajdowych Lattariego należało 3 miejsce w Rajdzie Wisły i zwycięstwo w klasie Rajdu Warszawskiego. Lepiej wiodło mu się w wyścigach, gdzie odniósł dwa zwycięstwa w Szczecinie i Toruniu, oraz zajął drugie miejsce w Poznaniu.
Po roku 1975 Lelio Lattari zaczął ograniczać swoją działalność sportową. Jednym z ostatnich jego większych sukcesów było 4 miejsce i wygranie klasy w Rajdzie Warszawskim 1979. Startował wtedy wyjątkowo BMW 2002 Turbo i był to jeden z tych wyjątków od reguły, kiedy to nie używał Alfy Romeo.
Pod koniec lat 70-tych Lattari zakończył swoją rajdową karierę. Lecz kariera dyplomaty trwała nadal. Właśnie w związku z nią w roku 1979 Lattari wyjechał z Polski i rozpoczął pracę we włoskich konsulatach w innych krajach m. in. w Argentynie, Niemczech i Chorwacji. W roku 1999 wrócił do Polski i tu osiedlił się na stałe. Obecnie mieszka w podwarszawskim Piasecznie, gdzie prowadzi własną firmę handlową.
