Po raz pierwszy Shigeru Ban użył papierowych tub w projekcie instalacji na wystawę Emilio Ambasza w 1985 roku w Tokio. W owym czasie zastosowanie tego typu konstrukcji jako struktury nośnej nie było dopuszczone przez standardy prawa budowlanego. Upór architekta sprawił jednak, że w 1993 roku system ten otrzymał odpowiednie zezwolenia i został objęty warunkami prawa budowlanego w Japonii. Podstawowym surowcem wykorzystywanym do produkcji papierowych tub jest makulatura. Są one znacznie lżejsze od drewna, stali czy betonu - to podstawowa korzyść stosowania tego systemu. Inna, równie ważna, to bardzo prosta produkcja i co istotne - możliwość całkowitego ponownego przetworzenia.
Pierwszy obiekt, w którym po procesie uzgodnień budowlanych, papierowe tuby są jedynym systemem konstrukcyjnym budynku to Paper House w Yamanashi, Japonia powstały w 1995r. Dom o ścianach tworzących w rzucie literę S zaprojektowany został na kwadratowym obrysie o boku długości 10 m. Sto dziesięć papierowych tub o wysokości 270 cm, średnicy 280 mm i grubości 15 mm, kształtuje przestrzeń życia mieszkańców wewnątrz i na zewnątrz powstałej kompozycji. Dziesięć spośród nich przenosi obciążenia pionowe, natomiast osiem wewnętrznych - obciążenia boczne. Drewniane łączniki w formie krzyża, trwale związane z fundamentami, stanowią mocowanie baz wzmocnionych stalowymi śrubami. Duże koło otoczone osiemdziesięcioma papierowymi tubami formuje wewnętrzną przestrzeń salonu z galerią wokoło. W wolno stojącej papierowej tubie o średnicy 1230 mm umieszczono toaletę, natomiast w mniejszym, niedomkniętym okręgu - łazienkę z zamkniętym małym ogrodem – tsuboniwa. Część mieszkalna, w tak zwanym wielkim kole, to duża przestrzeń pozbawiona mebli (poza aneksem kuchennym), z ruchomymi, szklanymi drzwiami oraz ruchomymi szafami.
Do najbardziej znanych obiektów zaprojektowanych przez Shigeru Bana należy pawilon japoński na wystawę EXPO 2000 w Hanowerze. Jako jeden z niewielu pawilonów uwzględniał problematykę ochrony środowiska – znaczna jego część po wystawie została ponownie przetworzona. Konstrukcję pawilonu tworzył papierowy szkielet, co w zestawieniu z jego formą i wielkością jest zaskakujące. Dach pawilonu podtrzymuje kratownica złożona z papierowych tub o średnicy 120 mm, połączonych ze sobą za pomocą taśmy ze sztucznego tworzywa. To największa budowla stworzona z papieru. Jej powierzchnia całkowita wynosi 5450 m², powierzchnia wystawiennicza - 3600 m², długość - 72 m, szerokość - 35 m, maksymalna wysokość - 15,5 m. Z prostokątnego planu u podstawy wyrastają trzy ogromne kopuły, kreując wspaniałą przestrzeń wnętrza obiektu. Przekrycie konstrukcji wykonano ze specjalnie wyprodukowanego, wodoodpornego i przepuszczającego światło papieru, wzmocnionego przezroczystą membraną PVC. System ten nawiązywać ma do bardzo starej w kulturze Japonii metody przesłaniania otworów rodzajem pergaminu zwanego shoji.
