HTML jako język opisu stron
HTML (ang. HyperText Markup Language) jest nie rozszerzalnym językiem znaczników, dzięki którym możliwe jest tworzenie hipertekstowych (organizacja dokumentów, która dzięki nieliniowości, umożliwia ich czytanie i nawigowanie w dowolny sposób) dokumentów. Będąc przedstawicielem języka SGML, służy jako język opisu strony tzn. nie określamy nim wyglądu poszczególnych elementów, a jedynie wskazujemy, jakiego typu jest dany element – lista, paragraf, czy nagłówek[1].
Kod HTML wykonywany jest po stronie klienta, za pomocą przeglądarki WWW.
Standardowa strona WWW pisana w języku HTML ma następującą budowę:
- na początku definiujemy deklarację DOCTYPE, która określa w jakim języku napisana jest strona oraz jest niezwykle przydatna dla walidatora W3C, który dzięki niej sprawdza poprawność budowy strony WWW,
- następnie otwieramy znacznik <html>, w którym definiujemy sekcje head oraz body, po czym go zamykamy - </html>; w nim mieści się cała zawartość strony,
- sekcja head (<head>…</head>) – informacje, które nie są wyświetlane na stronie, a które są niezwykle przydatne – za pomocą tagów określają typ kodowania strony, jej autora, słowa kluczowe i opis, język, informacje dla robotów wyszukiwarek, tytuł strony, listę arkuszy styli, treści skryptów (<script type=”….”>…</script>) oraz favicon (ikona przy adresie strony w przeglądarce),
- sekcja body (<body>…</body>) – właściwa część strony, wyświetlana w przeglądarkach; tutaj wpisujemy treść oraz definiujemy typy danych elementów (tabele, odnośniki, ramki, nagłówki, listy itp.); korzystamy z odpowiednich znaczków i ich atrybutów.
Język HTML jest niezależny od platformy, a w jego kodzie możemy również stosować po wcześniejszej deklaracji polecenia m.in. języka PHP(<?php treść_php ?>).
Aktualnie najnowszą stosowaną wersją HTML jest wersja 4.01., aczkolwiek coraz więcej usłyszeć można o rewolucji, która ma nadejść z początkiem HTML5 za kilkanaście lat. Owa wersja HTML5 ma dokonać wielkich zmian i tak np.:
- wszelkie video oraz dźwięk dostępny będzie na stronie za pomocą znaczników podobnych do aktualnych znaczników obrazków m.in. <video src=”…”>,
- wprowadzony zostanie odpowiedni API do obsługi Drag-and-Drop,
- usuniętych zostanie sporo aktualnych znaczników m.in. <font>,<center>, <frame>,
- dodane zostaną nowe znaczniki do tworzenia szkieletu strony <header>, <nav>, <section>, <aside>, <footer>,
- wdrożona zostanie lepsza obsługa formularzy, poprzez dodanie nowych typów pól input – email i url oraz atrybutu required.
Wszystko to po to, aby tworzenie warstwy interfejsu było jeszcze łatwiejsze i przyjaźniejsze, a przeglądarki mogły być szybsze w interpretacji.
Połączenie języka HTML i XML tworzy rozszerzalny język służący do tworzenia dokumentów hipertekstowych o nazwie XHTML. Język XHTML z uwagi na wykorzystanie XML, oferuje szersze możliwości w zakresie tworzenia semantycznych[2] stron WWW, czy łączenia z innymi języki typu XML (np.: MathML)[3]. Różnice w kodowaniu między XTML, a HTML to między innymi:
- początek dokumentu XHTML stanowi odpowiednia deklaracja XML,
- dla każdego niepustego elementu XHTML wymagany jest znacznik zamykający,
- nazwy elementów i atrybutów XHTML należy pisać małymi literami,
- wartości w języku XHTML należy pisać w cudzysłowach,
- znaczniki należy zamykać w odwrotnej kolejności do ich otwierania.
Jednakże z uwagi na fakt utrudnionej walidacji i niepełnego wspierania przez niektóre przeglądarki internetowe, na razie język XHTML nie będąc popularnym i powszechnie stosowanym, oddaje pole pierwszeństwa językowi HTML.
[1] Lemay L., HTML 4 Vademecum Profesjonalisty, str. 49-51, Helion, Gliwice, 1998,
[2] Semantyka – określenie zależności między danymi symbolami.
[3] Filipczyk B., Gołuchowski J. (red.), Tworzenie aplikacji internetowych, str. 20-22 (podrozdział 1.3.3., autor: Gołuchowski J..), Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Katowicach, 2008,
