Słowo Internet ściśle wiąże się z terminem strona WWW (zbiór dokumentów składowanych na serwerze WWW, których treść prezentowana jest za pomocą przeglądarek internetowych). Mając na uwadze postęp techniczny w ostatnich latach, liczba stron internetowych, podobnie jak liczba użytkowników samego Internetu, stale wzrasta. Rozwija się również sposób prezentowania i dostarczania informacji.
Terminem często stosowanym dla określenia pierwszych, podstawowych i bardzo statycznych stron w Internecie jest hasło Web 1.0. Jego działalność można zamknąć w ramach czasowych 1993-2001. Do charakterystycznych wyznaczników tego trendu zaliczamy:
- strony statyczne, oparte najczęściej o strukturę HTML + CSS,
- brak jakichkolwiek elementów interakcyjnych z użytkownikiem,
- opieranie całej strony na tabelach i ułożeniu omórek oraz wierszy,
- używanie framesets[1].
Strony Web 1.0 były stronami o marnej funkcjonalności, które miały jedynie dostarczać podstawowych informacji. Najczęściej stosowana grafika ograniczała się do jednokolorowego tła, górnego baneru oraz kilku przycisków marnej jakości. Wszystko to stanowiło, że witryna nie prezentowała się dobrze. Na domiar złego, tylko twórca był niejako jednym kreatorem całej treści. Narastająca liczba uczestników „życia internetowego” chciała czegoś nowego, żywszego, bardziej funkcjonalnego i idącego z duchem czasu.
Rzesze programistów z całego świata chcąc odpowiedzieć na potrzeby wirtualnego społeczeństwa, prześcigały się w coraz lepszych i doskonalszych rozwiązaniach zarówno graficznych, jak i stricte programistycznych. Doprowadziło to do odkrycia, „iż możliwości jakie dotychczas były jedynie dostępne w oprogramowaniu instalowanym lokalnie na komputerze użytkownika możliwe są do realizacji poprzez zwykłą przeglądarkę internetową”[2]. Nadszedł czas by zastosować nowe pojęcie określające ten standard. Po konferencji w roku 2004r. na temat „nowych technik internetowych”, zaczęto używać określenia Web 2.0. Nie istnieje jednak jednoznaczna i pełna definicja tego terminu. Głównym założeniem ma być głęboka interakcja użytkownika z danym portalem/stroną. Do fundamentalnych i bezsprzecznie koniecznych wyznaczników tworzenia w standardzie Web 2.0 zliczamy:
- używanie technologii AJAX (przesyłanie asynchroniczne),
- personalizacje,
- nastawienie na interakcję z użytkownikiem,
- użytkownik może samodzielnie tworzyć pewne treści na stronie,
- wykorzystanie usług sieciowych,
- możliwość przechowywania pewnych treści w Internecie,
- przejrzystość wyglądu (gradienty, duże czcionki),
- zastosowanie technologii Flash[3].
Sztampowym przykładem zgodności z założeniami nowego trendu jest popularny ostatnio portal społecznościowy Facebook. Jego „twórcami” są właśnie użytkownicy z niego korzystający. Wszystko opiera się na założeniu, że użytkownik sam decyduje o tym jak ma wyglądać profil, co chce ujawnić, a czego nie koniecznie. Nowe zdjęcia z wakacji – dwa kliknięcia i już są dostępne, fajny teledysk na youtube.com – wpis na tablicy i wszyscy Twoi znajomi wiedzą, czego aktualnie słuchasz. Na dodatek pod ręką masz aktualnie dostępnych znajomych, z którymi możesz czatować do woli. Facebook daje Ci jeszcze więcej – sam możesz stworzyć dowolną aplikację i udostępnić ją na swoim profilu, albo też zareklamować swój profil używając kampanii reklamowej o nazwie Facebook Ads.
Web 2.0 to setki nowych możliwości i dróg wyboru. Tylko od użytkownika zależy, po której stronie stanie: twórców, użytkowników, widzów, a może krytyków[4]. Z pomocą w wyborze przychodzą nam systemy zarządzania treścią (CMS), które opierając się na przyjaznych interfejsach, udostępniają możliwość kreowania wizerunku strony i publikowania na niej treści, bez znajomości języków programistycznych. Z użyciem CMS’u o nazwie Wordpress w kilku prostych krokach jesteśmy w stanie stworzyć blog, na którym wpisy oprócz samego twórcy będą mogli dodawać także inni użytkownicy.
Potwierdzeniem słuszności tezy o wielkim zainteresowaniu konwencją Web 2.0 niech będą statystyki przeprowadzone przez agencję Awareness, z których wynika, że „około 54 proc. dużych korporacji oraz 74 proc. firm zatrudniających mniej niż 500 pracowników korzysta z technologii opartych na Web 2.0”[5]. Idąc dalej krokiem tychże statystyk, badani jako największe korzyści płynące ze stosowania tych narzędzi wymienili „wzrost zaangażowania konsumentów (68 proc.), a także zwiększenie się lojalności i świadomości marki (64 proc.)”[6]. Wniosek z owych statystyk to uświadomienie sobie wielkiej skali możliwości, jakie stają przed programistami aplikacji Web 2.0 oraz ich wielkiego potencjału w rozbudowie świata internetowego.
[1] http://en.wikipedia.org/wiki/Web_1.0 z dnia 18.03.2011r.
[2] Żytniewski M., artykuł: „Aktualne trendy budowy aplikacji internetowych”, str. 2, dostępny: http://www.swo.ae.katowice.pl/_pdf/350.pdf z dnia 18.03.2011r.
[3] na podstawie:
- http://pl.wikipedia.org/wiki/Web_2.0 z dnia 18.03.2011r.
- Żytniewski M., artykuł: „Aktualne trendy budowy aplikacji internetowych”, str. 2-5, dostępny: http://www.swo.ae.katowice.pl/_pdf/350.pdf z dnia 18.03.2011r.
[4] na podstawie http://pl.wikipedia.org/wiki/Web_2.0 z dnia 18.03.2011r.
[5] Chojnowska K, http://wiadomosci.nf.pl/News/10545/Technologie-web-2-0-w-biznesie/narzedzia-e-marketingu-e-marketing-technologie/ z dnia 24.03.2011r., źródło badań: Marketing Charts/mediarun.pl
[6] Tamże
