Warszawa jest jednym z wielu miast w Polsce, w których niezwykle popularna jest woda z tzw. ujęć oligoceńskich. Jest to związane zapewne z wieloletnim przyzwyczajeniem oraz przekonaniem ludzi o jej dobrej jakości. Duży wpływ zapewne mają też aspekty ekonomiczne. Każdy przecież wie jak drogie są wody butelkowane a woda oligoceńska jest po porostu ...za darmo.
Według Wikipedia, woda oligoceńska jest to woda artezyjska, mieszcząca się pomiędzy dwiema warstwami skał i czerpana z tzw. studni oligoceńskich. Nazwa wody pochodzi od średnio- i gruboziarnistych piasków glaukonitowych oligocenu, występujących na głębokości około 200 metrów w przypadku niecki mazowieckiej.
Woda ta może być przechowywana dla celów spożywczych przez 24 godziny, po przegotowaniu dłużej. Czas ten związany jest m.in. z rozwojem mikroorganizmów i w związku z tym wskazane jest częste mycie pojemników na wodę.
Kolejnych argumentów dostarczają nam również Miejskie Wodociągi. Woda z kranu w Warszawie pozostawia wiele do życzenia. Zazwyczaj tylko nieprzyjemnie pachnie chlorem ale czasem zdarzają się ekstremalne przypadki odnośnie koloru czy dziwnych zacieków na armaturze.
W związku z tym postanowiliśmy przeprowadzić test porównujący jakość wody z trzech źródeł: ujęcia wody oligoceńskiej, woda prosto z kranu, woda z kranu uzdatniona przez filtry odwróconej osmozy.
Przeprowadzone testy są na tyle proste, że każdy może je przeprowadzić we własnym zakresie. Wystarczy do tego miernik TDS oraz podstawowy zestaw akwarysty.
Miernik TDS jest prostym urządzeniem do określania sprawności filtrów odwróconej osmozy. Działa on na zasadzie przewodnictwa elektrycznego i służy do przybliżonego pomiaru stężenia chemicznego wody. Miernik TDS nie pokazuje jakie dokładnie związki (sole , kwasy czy zasady) znajdują się w wodzie. Widzimy jedynie sumaryczną wartość tych związków w mg/L (miligramy na litr).
Warto jednak podkreślić, że miernik TDS nie wykrywa wszystkich związków chemicznych a jedynie ok. 30% z nich. Nie będzie więc dużym błędem pomnożenie wyniku przez trzy w celu otrzymania prawidłowego odczytu.
Jako pierwszą badaniu poddaliśmy wodę oligoceńską.
Wynik 385 mg/L świadczy o dość dużej zawartości związków chemicznych. Przyjmujemy jednak, że są to "dobre" związki np. minerały wapnia.
Drugą próbką była woda z kranu.
Również wyskoki wynik, na poziomie 350mg/L. Zastanawia nas jednak fakt czy są to zdrowe minerały. Wszyscy chyba wiemy, że woda mineralna raczej w naszych kranach nie płynie.
Jako ostatnią przebadaliśmy wodę z filtra odwróconej osmozy po mineralizacji.
Wynik 33ml/L oznaczać może tylko jedno, filtr usunął ponad 90% zanieczyszczeń znajdujących się w wodzie wodociągowej.
Drugi ważny parametr to zawartość żelaza w wodzie.
Według Polski Norm nie powinno ono przekraczać wartości 0,2 mg/L. Idealna sytuacja oczywiście jest wtedy gdy jego poziom zbliżony jest do zera.
Badaniu poddaliśmy kolejno trzy nasze próbki.
Wynik badania pokazuje, że nie wszystkie związki wykryte w wodzie oligoceńskiej przez miernik TDS są "dobre". Wzrokowo możemy ocenić zawartość żelaza w wodzie na 0,1-0,2 mg/L.
Woda wodociągowa również zawiera pewne ilości żelaza. Jest to zapewne spowodowane przedostawaniem się żelaza z rur wodociągowych do wody.
Woda osmotyczna jest całkowicie wolna od tego pierwiastka.
Następny test będzie dotyczył zawartości azotu w wodzie a dokładnie azotynów. Azot powstaje w wyniku rozkładu cząstek organicznych. Każdy zauważalny poziom azotynów jest zanieczyszczeniem wody.
Wszystkie próbki przechodzą ten test pozytywnie..
Ostatni test będzie dotyczył twardości ogólnej wody.
Twardość wody - właściwość chemiczna wody związana z obecnością rozpuszczonych soli wapnia i magnezu oraz glinu, żelaza, manganu, strontu, baru, cynku i innych pierwiastków występujących w mniejszych stężeniach. Twardość wody tradycyjnie definiowana jest jako zdolność do pienienia się wody z mydłem. Współcześnie oznaczana analitycznie jako suma wapnia i magnezu. Wyróżnia się twardość wody węglanową oraz niewęglanową. Suma obydwu twardości nazywana jest twardością ogólną
Higieniczno-sanitarne znaczenie twardości wody do picia może być traktowana jako czynnik drugorzędny. Jedynie w przypadku, gdy ilość soli magnezowych jest bardzo duża, może to wpływać na smak wody lub wywoływać przejściowe biegunki. Wody bardzo miękkie jak i bardzo twarde mogą być używane do picia bez ujemnego wpływu na zdrowie konsumenta.
Skala twardości wody [mg/L CaCo3]:
- bardzo miękka < 75
- miękka 75 - 150
- średnio twarda 150 - 300
- twarda 300 - 500
- bardzo twarda > 500
Ze względu na sposób pomiaru nie ma możliwości przedstawienia zdjęć.
Wyniki testu znajdują się poniżej:
- Woda oligoceńska - ok. 215 mg/L
- Woda wodociągowa - ok. 250 mg/L
- Woda z filtra odwróconej osmozy po mineralizacji - ok. 110 mg/L
Wynik badania jest trochę zaskakujący. Wynika z niego, że zarówno woda oligoceńska jak i woda wodociągowa charakteryzują się średnią twardością, jednak z przewagą rozpuszczonych pierwiastków dla wody wodociągowej.
Woda filtrowana systemem odwróconej osmozy sklasyfikowana jest jako miękka. Należy jednak zaznaczyć, woda przepuszczona została przez wszystkie stopnie uzdatniania. Ostatnim z nich jest mineralizacja poprzez naturalne drobinki skał dolomitowych (naturalna mineralizacja).
Podsumowanie
Nasze testy wykazały, że pod kątem badanych właściwości woda oligoceńska oraz wodociągowa niewiele się od siebie różnią. Należy jednak dodać, że pod kątem smaku i zapachu woda wodociągowa przegrywa z kretesem. Pamiętamy również, że wodę wodociągową odkaża się chlorem.
Jak w takim razie wypada woda przefiltrowana systemem odwróconej osmozy. Wyciągnięcie wniosków pozostawiamy Państwu.
Na uwagę zasługuje jednak fakt, że wbrew opiniom sceptyków woda osmotyczna nie jest całkowicie "wyjałowiona" i przez to nie może szkodzić organizmowi człowieka. Zarówno badania miernikiem TDS (pamiętamy aby pomnożyć wynik przez trzy) oraz na podstawie badania twardości ogólnej obalają tę teorię.
Zbieżność badania TDS oraz twardości świadczą również o tym, że w wodzie znajdują się głównie "dobre" związki chemiczne.
