Są jednak osoby, które panują nad swym jąkaniem i czują się znakomicie! Akceptują w większości siebie i krok za krokiem osiągają sukcesy. Nie są one osobami z tak zwanej „ branży produkcyjnej” tzn. nie produkują cierpienia, nie wątpią w siebie, one po prostu mają „zwyczaj być szczęśliwymi”.
Na pewno każdy z nas zna wiele osób doskonale radzących sobie ze swymi trudnościami w mówieniu, chociażby Jerzy Owsiak, Adam Michnik, Łukasz Golec. Również i w naszym najbliższym środowisku spotykamy jąkających się, którzy wspaniale opanowali sztukę życia z jąkaniem. W tym miejscu posłużę się przykładem znanej mi osoby z Torunia. Jest nią lekarz – stomatolog, który zarówno w szkole, jak i później na studiach bardzo się jąkał. Studiując medycynę przechodził „ katorgi” na ustnych egzaminach.
Dziś jest doświadczonym stomatologiem, bardzo dobrym specjalistą i przede wszystkim zawsze pogodnym człowiekiem. Chętnie rozmawia z pacjentami. Jego poczucie humoru przydaje się nie tylko jemu, ale i pacjentom zarówno tym małym, jak i dużym. Jąkanie już nie jest dla niego problemem, gdyż radzi sobie z nim coraz lepiej i swobodniej.
Do jąkania można by podejść jak do bólu, który trzeba przezwyciężyć, a niekiedy oswoić się z nim, czy też traktować go, jak kolejne w życiu wyzwanie, któremu należy stawić czoła, aby móc dążyć do o wiele ważniejszych życiowych celów.
Na ile jąkanie będzie dla nas problemem, a na ile darem, to zależy od nas samych!
W poszukiwaniu inspirujących i edukacyjnych aktywności na ferie zimowe, rodzice i ich dzieci mogą odkryć ciekawy świat onomatopei. Ten artykuł zaprasza na zabawną podróż, w której zgłębimy, jak różne kultury na całym świecie interpretują i naśladują dźwięki zwierząt.
