Wiadomym jednak jest, że głęboka więź między rodzicem a dzieckiem znacznie ułatwia terapię i pomaga mu w akceptacji własnej osoby.
Podstawą do budowania dobrych stosunków jest okazywanie dziecku bezinteresownej miłości. Powinno być pewne Waszego uczucia, bez względu na to, jak się zachowuje. Oczywiście jego występki nie mogą być przyjmowane bezkrytycznie. Nie odrzucajcie go jednak, gdy coś przewini i nie okazujcie ciepła tylko wtedy, gdy nie sprawia Wam kłopotu, spełnia Wasze oczekiwania. W przeciwnym przypadku dziecko uzmysłowi sobie, że na miłość trzeba zasłużyć, trzeba za nią zapłacić. Zacznie wówczas poszukiwać sposobów kontrolowania i ukrywania swoich stanów psychicznych, a gdy tego się nauczy, stanie się zamknięte i samotne.
Świadomość bycia kochanym zapewnia dziecku prawidłowy rozwój, właściwe przygotowanie do przyszłego, dorosłego życia.
Mówcie wprost i jak najczęściej, że je kochacie, że wiele dla Was znaczyZachęcajcie do rozmów na różne tematySłuchajcie cierpliwie, nawet wtedy, gdy nie jesteście zbytnio zainteresowani wypowiedziąSzanujcie zdanie dziecka, często chwalcie jego pomysły. Ono wiedząc, że jest akceptowane, zacznie bardziej otwierać się, zwierzać. Dzięki temu stanie się spokojniejsze, bo będzie miało możliwość szybkiego łagodzenia przykrych stanów emocjonalnych. Wzrośnie wzajemne zaufanieNie kłóćcie się, nie rozstrzygajcie swoich problemów w obecności dzieckaZadbajcie o spokojną atmosferę w rodzinie, pomimo szybkiego, nerwowego tempa życia.
W okazywaniu miłości, jej rozwijaniu i pielęgnowaniu nie wystarcza tylko dbałość o kontakt słowny - absolutnie niezbędny jest dotyk. Poczucie fizycznej więzi powinno być zapoczątkowane w momencie narodzin i utrzymywane nie tylko przez okres dzieciństwa, ale i dojrzewania. Nie zapominajcie, więc o tym, aby każdego dnia przytulić dziecko, objąć je, pogłaskać, pocałować. Te gesty też są językiem, ale wyrażanym poprzez ciało. Słowami przekazujemy mniej niż 35 procent informacji, komunikatami niewerbalnymi, w których szczególne znaczenie ma twarz, brzmienie głosu, dotyk - ponad 65 procent.
Wyobraźmy sobie, że ktoś mówi nam: "Lubię cię", a jednocześnie nie przybliża się do nas, nie dąży do zmniejszenia dystansu, ma zimny ton głosu , nieprzychylny wyraz twarzy. Natychmiast spostrzeżemy niezgodność informacji odebranych dwoma różnymi kanałami. Zazwyczaj uwierzymy przekazowi niewerbalnemu, gdyż wydaje się on nam trudniejszy do sfałszowania. Nierzadko niejasność odebranego komunikatu może wzbudzić u odbiorcy niepokój, podejrzliwość, poczucie zagrożenia.
Jako rodzice zadbajcie więc o umiejętne, zarówno słowne, jak i bezsłowne wyrażanie uczuć. Wówczas nie tylko zaspokoicie podstawową potrzebę dziecka, którą jest miłość, ale też nauczycie je jasnego w odbiorze komunikowania się.
