Wiele osób jąkających się nie podejmuje walki o rozwiązanie własnych problemów. Wycofuje się z poczuciem, że jest „gorsza" od innych. To, czy spróbuje coś z tym zrobić zależy m.in. od tego, czy spotka na swej drodze życzliwe osoby, które wskażą miejsca, gdzie można uzyskać pomoc i wsparcie. Obecnie portale internetowe oferują informacje na temat jąkania oraz formy pomocy dla zainteresowanych.
Wiele osób jąkających z województwa warmińsko-mazurskiego poszukuje bezpośredniej pomocy i wsparcia w zmaganiu się z jąkaniem. Dzwonią do naszej Poradni przerażeni niepłynnością mowy dziecka rodzice, odrzuceni przez rówieśników uczniowie, studenci rozpoczynający start na uczelni, osoby dorosłe poszukujące pracy. Zachęcamy je do uczestniczenia w terapii i zapraszamy na spotkania grupy samopomocowej w Klubie „J" dla osób jąkających się, gdzie poznają przyjaciół i zdobywają nowe kontakty.
Jednak dopóki osoba jąkająca się nie jest gotowa na rozwiązanie swoich problemów, efektów w postaci płynnej mowy nie będzie. Ta gotowość i wewnętrzna zgoda na „rozwiązanie problemu" jest początkiem sukcesu. Nawet kilkuletnie dzieci potrafią dokonać wyboru i podjąć samodzielnie decyzję o rozpoczęciu terapii. Najtrudniejsza jednak jest konsekwencja i systematyczność w pracy nad sobą - bez lęku, że się „zająknę". Pokonywanie trudności i stawianie kolejnych kroków w płynnym sposobie mówienia wymaga dużej motywacji. Warto wiedzieć, że sama znajomość metod i technik mówienia płynnego nie rozwiąże problemu jąkania.
W specjalistycznej literaturze podaje się, że jąkanie występuje u 1-3% populacji (E.Szeląg, 1996). O jego specyfice decyduje wiele czynników (Z.Tarkowski, 2005) m.in. lingwistyczne, dotyczące niepłynności mówienia; fizjologiczne, dotyczące aparatu mówienia; psychologiczne, dotyczące osoby jąkającej się; socjologiczne, dotyczące komunikacji interpersonalnej. Z moich doświadczeń terapeutycznych wynika, że osoby jąkające się nie mają świadomości, iż w większym stopniu mówią płynnie niż niepłynnie. Uświadamiam im to przedstawiając wyniki badań ilościowych występującej niepłynności (np. podczas czytania tekstu 25%, podczas opowiadania 20%, podczas rozmowy 15% niepłynności). Łatwo wówczas zauważyć, że większa część wypowiedzi (w tym wypadku 80%) jest płynna (Z.M.Kurkowski, 2003).
Skłania to do refleksji, że niepłynnej mowy nie ma tak wiele i że można ją przezwyciężyć. Warto podjąć walkę o płynne mówienie, uwierzyć w swoje możliwości. Zachęcam do tego szczególnie te osoby jąkające się, które koncentrują uwagę na słabej stronie swojego mówienia, czyli na niepłynności (powtarzaniu - głosek, sylab, wyrazów, fraz - blokowaniu, pauzowaniu, emolofazjach, czyli zbędnych wtrętach). Razem z psychologiem pomagamy im dostrzec mocne strony siebie, wzmocnić poczucie własnej wartości, odciążyć od stresu związanego z oczekiwaniem na wystąpienie niepłynności oraz ukierunkowujemy do właściwej pracy nad sobą.
Wielokrotnie zadawałam pytanie słuchaczom logopedii i nauczycielom: „Jakie uczucia towarzyszą im w kontakcie z osobą jąkającą się?". Najczęściej wymienianym uczuciem jest „lęk ". Rodzice zgłaszający się z dzieckiem jąkającym na terapię również odczuwają „lęk". Pacjent jąkający się odczuwa „lęk" przed mówieniem. Ważne jest zatem rozpoznanie obaw i potrzeb wszystkich osób zaangażowanych w proces terapeutyczny. Jąkania nie należy się bać. Wspólną płaszczyzną powinno być wzajemne zaufanie. Aby osiągnąć sukces muszą w niego uwierzyć nie tylko pacjenci, ale również rodzice i terapeuci.
Rokrocznie 22 października obchodzimy Światowy Dzień Osób Jąkających się, który ustanowiono w lipcu 1998 roku podczas V Światowego Kongresu Osób Jąkających się w Johanesburgu, aby zwrócić uwagę społeczeństwa na skalę problemu, jakim jest jąkanie ("Słowo Wyboiste" nr (14) 2/2001). Jest to dzień szczególny dla wszystkich pacjentów i terapeutów pracujących z tym zaburzeniem mowy. Osoby jąkające się, z którymi mam przyjemność pracować podziwiam za odwagę w pokonywaniu swoich słabości, za wspieranie innych osób z podobnym problemem, za dokonywanie rozważnych wyborów w walce o siebie samego. Wierzę, że osobom jąkającym się nie zabraknie wytrwałości w dążeniu do sukcesu.
Literatura:
Chęciek M.: Jąkanie. Diagnoza - terapia - program. Oficyna Wydawnicza „Impuls", Kraków 2007
De Jong, Berg I.K.: Rozmowy o rozwiązaniach. Podręcznik. Księgarnia Akademicka, Kraków 2007
Kurkowski Z.M.: Próba Sylabowa do Oceny Niepłynności Mówienia. IFPS, Warszawa 2003 Szamburski K.: Lęk i jąkanie - przegląd koncepcji i propozycja własna. [w:] Logopedia. Teoria i praktyka. M. Młynarska i T. Smereka (red), Agencja Wydawnicza a linea, Wrocław 2005
Szeląg E.: Neurobiologiczne korzenie jąkania. Biuletyn PSTM nr 6, 1996Tarkowski Z.: Jąkanie. [w:] Podstawy neurologopedii. Podręcznik akademicki. T.Gałkowski, E.Szeląg, G.Jastrzębowska (red.), Opole 2005
Tarkowski Z: Kwestionariusz Niepłynności Mówienia i Logofobii. Podręcznik. Fundacja „Orator", Lublin 2001
Waszczuk H.: Rodzinna terapia jąkania. Poradnik. Fundacja Rozwoju UG, Gdańsk 2005
W poszukiwaniu inspirujących i edukacyjnych aktywności na ferie zimowe, rodzice i ich dzieci mogą odkryć ciekawy świat onomatopei. Ten artykuł zaprasza na zabawną podróż, w której zgłębimy, jak różne kultury na całym świecie interpretują i naśladują dźwięki zwierząt.
