Proces nabywania umiejętności językowych odbywa się tu naturalnie i symultanicznie od wczesnego dzieciństwa, bez analizowania struktur gramatycznych czy składniowych.
Dwujęzyczność zrównoważona istnieje wtedy, gdy stopień kompetencji językowych w obu językach jest taki sam. Natomiast dwujęzyczność pełna jest wówczas, gdy dziecko potrafi posługiwać się dwoma językami w mowie i w piśmie.
Wyróżnia się tu cztery strategie uczenia się języków:
strategia osoby, gdy np. matka posługuje się w obecności dziecka jednym językiem, ojciec zaś drugim. Dziecko utożsamia w tym przypadku język z osobą, dlatego przyjmując tę metodę należy być konsekwentnym, nie wolno mieszać języków. Jest to bilingwalizm równoczesny (drugi język wprowadzony zostaje przed 3 rokiem życia dziecka).
strategia miejsca, gdy np. w szkole dziecko posługuje się jednym językiem, natomiast w domu drugim Jest to najczęściej dwujęzyczność sukcesywna (drugi język wprowadza się po 3 roku życia dziecka).
strategia czasu, gdy w określonych dniach lub porach dnia, wszyscy w otoczeniu dziecka mówią w drugim języku.
strategia przemienna, okres posługiwania się danym językiem jest dłuższy, np. przez rok wszyscy w otoczeniu dziecka mówią w jednym języku, a następnie w drugim
Częstym zjawiskiem u dzieci, które dopiero zaczynają mówić jest początkowe mieszanie języków, tworzenie neologizmów, łączenie słów. Zjawisko to jest nieszkodliwe i zazwyczaj mija samoistnie w wieku ok. 3 lat.
U dzieci dwujęzycznych częściej niż u jednojęzycznych obserwuje się cechy takie jak: otwartość, tolerancja, kreatywność, większa zdolność abstrakcyjnego myślenia oraz łatwość przyswajania innych języków obcych.
