Druk kolorowy zachęcał artystów do przyjmowania zleceń na plakaty graficzne, które stały się bardziej śmiałe w swojej formie i przede wszystkim bardziej czytelne.
Plakaty barwne pojawiają się najpierw w krajach Europy Zachodniej, jednym z twórców był: Jules Chéret, zwany ojcem plakatu reklamowego, jego dzieła charakteryzowały się ostrością i jaskrawością kolorów. Artysta ten niezwykle polubił i sprawnie wykorzystywał w swych pracach kontrast. Charakterystycznym elementem jego plakatów i ilustracji były barwne postacie, pełne życia i energii, uchwycone w ruchu.
Z kolei obrazy Henriego de Toulouse-Lautréc’a, który swój sposób realizacji plakatu czerpał z pointylizmu (malowanie punktami za pomocą krótkich pociągnięć pędzla) charakteryzują się bardziej realistycznymi postaciami. Toulouse-Lautréc wprowadza także w swoje dzieła liternictwo, łączy je z tematyką obrazu co pozwala w pełni odczytać zamysł artysty. Za najznakomitszego projektanta plakatów Paryża doby Art Déco uchodzi A.M. Cassandre, zestawia on żywe kolory z delikatnym cieniowaniem i wyrazistym liternictwem. W jego rękach plakat stał się łącznikiem pomiędzy awangardowymi środkami wyrazu a zwykłymi odbiorcami. Mistrzowsko używa piktogramów i pogrubionych liter, czcionek kubistycznych i modernistycznych.
Plakat powstaje na zamówienie, społeczne, ideowe, kulturalne, reklamowe. Wraz z otrzymanym tematu artysta wzbija się na wyżyny sztuki, otwiera nowe obszary poznawcze i przebiera w różnorodnych formach plastycznych. Inteligentnie i wręcz z dziecinna łatwością łączy ze sobą różne elementy plastyczne. Przez wiele lat plakat świecił swe triumfy, był jedyną formą reklamy, która mogła dotrzeć do tak szerokiego grona odbiorców i poinformować o zaletach danego produktu. Plakat rozwijał się wraz z postępem reklamy. Wszelkie nowości konsumpcyjne najpierw pojawiały się na plakacie, a zaraz po tym w domach konsumentów, począwszy od gramofonu, odbiornika radiowego a skończywszy na samochodzie.
Początek XX wieku przyniósł zafascynowanie podróżami, samochodami i prędkością, co znalazło swoje odzwierciedlenie w dynamicznych i wręcz ekstrawaganckich plakatach okresu pop-artu a potem także op-artu. Okres pop-artu jest wytworem społeczeństwa konsumpcyjnego, które zachwyca się światem produktów masowych i przemysłowych. Pop-kultura kojarzy się z żywymi, nasyconymi barwami, które znalazły swój użytek nie tylko w sztuce ale i w życiu codziennym w wystroju wnętrz, na ścianach nowoczesnych mieszkań. Najbardziej znanym przedstawicielem sztuki doby pop-artu został Andy Warhol, znany z prostych i seryjnych kompozycji produktów konsumpcyjnych, które tworzył przy użyciu wysokich kontrastów kolorystycznych.
Plakat uczy, bawi, wychowuje zarówno twórcę jak i odbiorcę. Od kiedy powstał do dzisiaj jest odzwierciedleniem wewnętrznych przeżyć artysty, a także stylów, kierunków i mody panującej w sztuce. Jest formalną syntezą treści czasu, w którym powstaje. Co więcej, artyści - plakaciści nie byli beznamiętnymi realizatorami podejmowanych tematów, ale emocjonalnymi interpretatorami głębokich przekazów. Patrząc na plakat z łatwością możemy dostrzec wpływy modnych kierunków, najpierw abstrakcji, surrealizmu, zjawisk z pogranicza twórczości jarmarcznej (folklor), a nieco później fotografii i neosecesji.
