Tarot– najstarsza księga wtajemniczenia, napisana przez kapłanów, składa się z 78 kart przedstawiających alegoryczne obrazy opatrzone numerami i nazwami.
Karty te dzielą się na zbiór 22 kart zwanych Wielkimi Arkanami i zbiór 56 kart zwanych Małymi Arkanami.
Przede wszystkim o wielkich arkanach tarota mówi się, że pochodzą z najstarszej księgi świata i posiadają ogromną, tajemną moc.
Wszyscy badacze tarota byli zgodni co do tego, że odpowiednie rozłożenie kart, jeżeli dokonane zostało równocześnie z projekcją mentalną lub uczuciową pytającego, przypuszczalnie może odsłoni prawo kosmiczne i ujawni skutki jego działania, odsłaniając tym samym naszą przyszłość. Pochodzenie kart Tarota nie jest do końca znane. Istnieje przekonanie w środowisku okultystycznym, że wywodzi się on ze starożytnego Egiptu, a do Europy dotarł wraz z Cyganami. Historycy jednak twierdzą, że Tarot jest pochodnąmalowidła średniowiecznego, przedstawiającego święta religijne. Uważa się również, że tzw. sztuka pamięci, koncentrująca się na medytacji nad ikonami o tematyce religijnej i filozoficznej, także mogła przyczynić się do stworzenia Wielkich Arkan Tarota. Medytacje te miały za zadanie zaprogramować umysł, tak by można go było zrozumieć. Pierwsze wzmianki na temat kart Tarota pojawiły się około roku 1500 we Włoszech. Była to gra hazardowa, zwana ronfa (później tarocco). Podobno w przerwach miedzy rozgrywkami, gracze zabawiali się losowaniem kart, odgadywaniem ich znaczeń i przepowiadaniem przyszłości. W latach 1643-1664 następuje zmiana ikonografii Wielkich Arkan. Powstaje wtedy talia kart Jacquesa Vievilla, archetypowa odmiana Tarota, tzw. Tarot marsylski. Skojarzono 22 karty Arkan Wielkich z 22 literami alfabetu hebrajskiego. To dowodziło, że wzorem Tarota była Księga Bożych Tajemnic, którą Adam otrzymał w raju z rąk Archanioła Karta tarota nigdy nie była zwykłym obrazkiem, tylko ikoną stworzoną według reguł i praw, będącą pośrednikiem miedzy jej użytkownikiem, a tym, czego istnienie wywołuje. Ikona tarota owiana jest tajemnicą i zmusza do wysiłku rozwiązania swego sekretu. Im głębiej w nią wnikamy, tym więcej rodzi się impresji i interpretacji. Osadzona w konkretnej doktrynie ezoterycznej, tajemnica odkrywa swe kolejne warstwy. Jeśli Czytający Tarota zaakceptuje ten stan rzeczy, to być może dozna wtajemniczenia w istotę żywej magii. Za pomocą takiej techniki umysł będzie w stanie oddziaływać na świat. By jednak wniknąć w te wiedze, czytający musi poświęcić czas na praktykę medytacyjną nad kartami, które zaczną przemawiać, cos oznajmiać. Uwidocznione na kartach wizerunki zaczyna żyć własnym życiem, odciśnięte w umyśle Czytającego i uaktywnia jego paranormalne zdolności.
Karty te dzielą się na zbiór 22 kart zwanych Wielkimi Arkanami i zbiór 56 kart zwanych Małymi Arkanami.
Przede wszystkim o wielkich arkanach tarota mówi się, że pochodzą z najstarszej księgi świata i posiadają ogromną, tajemną moc.
Wszyscy badacze tarota byli zgodni co do tego, że odpowiednie rozłożenie kart, jeżeli dokonane zostało równocześnie z projekcją mentalną lub uczuciową pytającego, przypuszczalnie może odsłoni prawo kosmiczne i ujawni skutki jego działania, odsłaniając tym samym naszą przyszłość. Pochodzenie kart Tarota nie jest do końca znane. Istnieje przekonanie w środowisku okultystycznym, że wywodzi się on ze starożytnego Egiptu, a do Europy dotarł wraz z Cyganami. Historycy jednak twierdzą, że Tarot jest pochodnąmalowidła średniowiecznego, przedstawiającego święta religijne. Uważa się również, że tzw. sztuka pamięci, koncentrująca się na medytacji nad ikonami o tematyce religijnej i filozoficznej, także mogła przyczynić się do stworzenia Wielkich Arkan Tarota. Medytacje te miały za zadanie zaprogramować umysł, tak by można go było zrozumieć. Pierwsze wzmianki na temat kart Tarota pojawiły się około roku 1500 we Włoszech. Była to gra hazardowa, zwana ronfa (później tarocco). Podobno w przerwach miedzy rozgrywkami, gracze zabawiali się losowaniem kart, odgadywaniem ich znaczeń i przepowiadaniem przyszłości. W latach 1643-1664 następuje zmiana ikonografii Wielkich Arkan. Powstaje wtedy talia kart Jacquesa Vievilla, archetypowa odmiana Tarota, tzw. Tarot marsylski. Skojarzono 22 karty Arkan Wielkich z 22 literami alfabetu hebrajskiego. To dowodziło, że wzorem Tarota była Księga Bożych Tajemnic, którą Adam otrzymał w raju z rąk Archanioła Karta tarota nigdy nie była zwykłym obrazkiem, tylko ikoną stworzoną według reguł i praw, będącą pośrednikiem miedzy jej użytkownikiem, a tym, czego istnienie wywołuje. Ikona tarota owiana jest tajemnicą i zmusza do wysiłku rozwiązania swego sekretu. Im głębiej w nią wnikamy, tym więcej rodzi się impresji i interpretacji. Osadzona w konkretnej doktrynie ezoterycznej, tajemnica odkrywa swe kolejne warstwy. Jeśli Czytający Tarota zaakceptuje ten stan rzeczy, to być może dozna wtajemniczenia w istotę żywej magii. Za pomocą takiej techniki umysł będzie w stanie oddziaływać na świat. By jednak wniknąć w te wiedze, czytający musi poświęcić czas na praktykę medytacyjną nad kartami, które zaczną przemawiać, cos oznajmiać. Uwidocznione na kartach wizerunki zaczyna żyć własnym życiem, odciśnięte w umyśle Czytającego i uaktywnia jego paranormalne zdolności.
Licencja: Creative Commons
