Oczko wodne może być naturalne lub sztuczne. Pierwsze powstaje w miejscu obniżenia terenu, na nieprzepuszczalnym gruncie i zasilane jest wodą z pobliskich cieków lub wód podziemnych. Sztuczne zbiorniki tworzone są całkowicie przez człowieka, ale ich zaletą jest możliwość wyboru kształtu, wielkości i rodzaju materiału użytego do ich budowy. Charakter naszego oczka wodnego powinien pasować stylem do całości ogrodu. Przy jego budowie należy pamiętać o tym, że jest to ozdoba ogrodu trwała a więc na lata i trudno będzie korygować popełnione błędy.
Ogrodowy staw można wykonać z różnych materiałów:
Folia polietylenowa – cechuje ją mały koszt, dostępność, lekkość i elastyczność. Doskonale układa się na dnie wykopu, ale jest nietrwała (2-3) lata. Łatwo też ulega uszkodzeniu pod wpływem niskich temperatur, promieniowania UV i tlenu.Folia z polichlorku winylu (PCV) – jest elastyczna, odporna na mróz, trwała (10-12 lat), ale jej sklejanie jest pracochłonne. Wykładziny z syntetycznego kauczuku (EPDM) – cechuje je duża trwałość (30-40 lat), są odporne na mróz i promieniowanie UV, elastyczne i łatwe w reperacji. Sprzedawane są w postaci gotowych płacht. Minusem jest ich wysoka cena. Laminaty – przypominają wyglądem plastikowe baseny. Ich trwałość sięga 15 lat. Są łatwe w montażu, można je dowolnie poziomować, dostępne są w różnych kształtach i pojemności. Minusem tego rodzaju zbiorników są: niewygodny transport, możliwe pękanie przeciążonych ścian, wysoka cena i są zbyt płytkie zimą dla ryb. Beton – daje możliwość uzyskania dowolnego kształtu zbiornika, jest bardzo trwały (50 lat)i jest w miarę niska cena materiałów budowlanych. Wadą jest pracochłonna technologia wykonania takiego zbiornika. Maty szklane i żywice – są to materiały trwałe (15-20 lat), dają możliwość uzyskania dowolnego kształtu, łatwa jest również reperacja uszkodzonego zbiornika. Niestety jest to droga technologia i wymaga ona zatrudnienia specjalnej ekipy przy budowie zbiornika. Butyl (syntetyczna guma) – jest bardzo elastyczny, odporny na niskie temperatury, trwały (20-30 lat), łatwy do reperacji, można z niego uzyskiwać dowolne kształty ale jest to drogi materiał.
Podczas budowy nie wolno zapominać o uszczelnieniu dna i zabezpieczeniu brzegów zbiornika, które zapobiega zapadaniu się oczka i osuwaniu brzegów. Do uszczelniania dna można zastosować warstwę gliny i iłu o grubości 20-30 cm, na które kładzie się następnie żwir. Dobrym rozwiązaniem jest też rozłożenie folii między warstwami piasku o grubości 20 cm lub wyłożenie masy bitumicznej na podkładzie z tłucznia i masy wyrównującej. Następnym etapem tworzenia oczka wodnego jest wykonanie umocnienia i osłonięcie brzegów zbiornika. Najtańszym sposobem będzie na tym etapie prac ułożenie darni lub zastosowanie roślin. Można również umocnić brzeg poprzez faszynowanie (między wbitymi kołkami przeplata się pędy wikliny), ułożenie kamieni lub bloków skalnych na podsypce tłuczniowej, szczelne wbicie drewnianych kołków wzdłuż brzegu lub przy pomocy betonowych prefabrykatów.
Głębokość zbiorników wodnych może być różna, ze względu jednak na bezpieczeństwo zwłaszcza dzieci, zaleca się, aby w części przybrzeżnej głębokość wody nie przekraczała 40 cm. Jeśli zechcemy połączyć nasze oczko wodne z fontanną lub kaskadą wtedy konieczne staje się zainstalowanie pompy wodnej. Aktualnie na rynku można spotkać pompy do oczek wodnych różnej mocy z wbudowanymi filtrami do oczyszczania wody. Urządzenia te mogą być umieszczane na dnie zbiornika (tzw. pompa zatapialna) lub montowane na brzegu. Przy wyborze takiej pompy bierze się pod uwagę wielkość naszego zbiornika, a co za tym idzie następujące parametry pompy: wydajność, wysokość tłoczenia wody, pobór mocy i rodzaj filtru
