Każda nawierzchnia składa się z kilku warstw, drenażowej, konstrukcyjnej i nośnej. Grubość każdej warstwy zależy w większości od rodzaju gruntu jaki znajduje się pod nimi. Np. na podłożu nieprzepuszczalnym zastosujemy grubszą warstwę drenażową, a na podłożu piaszczystym grubszą warstwę konstrukcyjną. Podczas kształtowania nawierzchni powinniśmy nadać jej spadek poprzeczny i podłużny co ułatwi odprowadzenie wody, spadek poprzeczny powinien wynosić 1-5 %, a podłużny 1 - 3%. Ze względu na materiały zastosowane do budowy ścieżek, nawierzchnie można podzielić na sztywne i elastyczne. Te drugie wykonuje się z piasku, żwiru, kory, drewna lub luźno ułożonych płyt kamiennych lub betonowych. Nawierzchnie sztywne wykonuje się z betonu, płyt kamiennych, kostki brukowej i klinkierowej.
Nawierzchnie drewniane doskonale pasują do ogrodów naturalistycznych i wiejskich dobrze komponując się
z roślinnością. Do budowy tego typu nawierzchni można wykorzystać podkłady kolejowe, drewniane klocki i kołki. Trwałość nawierzchni z drewna wynosi około 10 do 15 lat. Elementy drewniane powinny być impregnowane co przedłuży ich czas użytkowania. Po wyznaczeniu linii drogi, usuwa się ziemię na głębokość 25-30 cm. Na dno takiego koryta wysypuje się warstwę żwiru grubości 10 cm a na żwir 5 centymetrową warstwę piasku. Należy pamiętać o ubijaniu poszczególnych warstw. Na piasku układa się drewniane elementy , wyrównując je przy pomocy deski. Nawierzchnie wokół domu możemy także wykonać ze żwiru lub może to być po prostu nawierzchnia ziemna. Takie rozwiązania są rzadko stosowane, ze względu na to, że nie są one odporne na duże obciążenia, mogą być rozmywane podczas opadów i łatwo przerastają je chwasty. Zaletą takiego rozwiązania jest niewielki koszt, łatwość wykonania, naturalny i dobrze komponujący się wygląd z trawnikiem. Nawierzchnie te są bezpieczniejsze przy upadku niż zwykły beton czy kostka brukowa. Pod ścieżkę żwirową wykonuje się wykop o profilu półokrągłym o spadku od środka w kierunku krawędzi ścieżki w celu dobrego odprowadzenia wody, profil taki sprawia także, że ścieżka jest mocniejsza. Zaleca się 2.5 cm spadku na każde 60 cm szerokości. Nawierzchnię żwirową należy ograniczyć krawężnikami betonowymi lub drewnianymi. Jeżeli chcemy jednak by nasza ścieżka lub podjazd wyglądał oryginalnie możemy zastosować kamień. Nawierzchnie z tego surowca wyglądają naturalnie i są trwałe. Rodzaj kamienia jaki wybieramy powinien zależeć od miejsca w jakie go stosujemy, gdyż nie wszystkie rodzaje kamienia są jednakowo odporne na ścieranie, nacisk i warunki atmosferyczne. Jeżeli chodzi o cenę, zależy ona od tego czy dany materiał jest ogólnodostępny w danym terenie czy trzeba go transportować z odległych miejsc. Ceny wahają się w granicach 200 – 1000 zł za tonę. Najczęściej używanymi rodzajami skał są: granit, bazalt, sjenit i serpentynit. Do najmniej stosowanych i wytrzymałych należy piaskowiec i wapień. Sposób układania zależy od przeznaczenia i od rodzaju podłoża. Jeżeli podłoże jest przepuszczalne ścieżkę układamy na warstwie piasku o grubości 5 do 10 cm lub podsypki cementowo piaskowej w proporcjach 1:12. Jeżeli będzie to nawierzchnia narażona na większe obciążenia należy pod piasek dać około 15 do 20 cm tłucznia lub kamienia łamanego. Jeżeli ścieżka budowana będzie na gruntach nieprzepuszczalnych pod piasek należy dać 10 do 20 cm żwiru lub kamienia łamanego. Szczeliny możemy wypełnić piaskiem lub zaprawą cementowo piaskową. Powierzchnię wyrównujemy specjalnym ubijakiem lub młotkiem przez deskę. Innym materiałem stosowanym do budowy nawierzchni w ogrodach jest kostka brukowa dostępna w różnych kształtach, kolorach i rozmiarach. Właśnie ta różnorodność kształtów daje duże możliwości kompozycyjne. Kostki brukowe można też śmiało zestawiać z wyżej wymienionymi materiałami do budowy nawierzchni. Dużą zaletą kostki brukowej jest to, że jest stosunkowo tania, łatwa do ułożenia i trwała. Budowę nawierzchni z kostki przeprowadza się podobnie jaki i innych nawierzchni. Jej trwałość można zwiększyć zastępując podsypkę z piasku mieszaniną piasku i cementu w stosunku 3:1. Kostkę należy układać bardzo starannie, pozostawiając 2 mm szpary, które na końcu wypełnia się piaskiem.
