W wilgotnym lesie możemy spotkać piękną bylinę okrytą pióropuszem białych kwiatów, bardzo podobną do gatunku paproci (narecznicy samczej). Ta piękna bylina zakwitająca najobficiej w porze świętojańskiej, to parzydło leśne (Aruncus silvester). Wyrasta z podziemnej karpy, a pędy osiągają wysokość około 2 m. Na pędach osadzone są duże, piękne, pierzaste liście dochodzące do 1 m długości. Liście są pięciokrotnie pierzaste, złożone z drobnych listków, wydłużonych, ostro piłkowatych. W końcu maja rozwijają się na szczycie łodyg białokremowe kwiatostany, długości do 0,5 m. Są dużymi, lecz delikatnymi wiechami, złożone z kilku tysięcy drobniutkich kwiatków. Parzydło leśne jest rośliną dwupienną. Męskie egzemplarze są bardziej dekoracyjne, ponieważ mają śnieżnobiałe kwiatostany, po przekwitnięciu stają się brązowe. Kwiatostany żeńskie są dekoracyjne całe lato i jesień. Gdy zakwitają mają kolor zielonkowobiały, później biały, następnie kremowy a przy przekwitaniu kremowozielone i zielone. Kolor zielony pojawia się, gdy rozwijają się owocostany, które pozostają na roślinach do listopada.
W ogrodzie najlepiej sadzimy parzydło w półcieniu, w miejscu wilgotnym. Rozrasta się wtedy bardzo szybko i kwitnie w całej okazałości. Może rosnąć w każdej glebie wzbogaconej próchnicą. Wymaga dużo wody. Jest byliną długowieczną. Rozrasta się szeroko tworząc dużą kępę, lecz odrostów bocznych nie daje.
Rozmnaża się najłatwiej z sadzonek wierzchołkowych ścinanych z pędów późną wiosną i ukorzenionych w wilgotnym piasku, koniecznie w cieniu. Rozmnażanie parzydła przez podział karp jest trudne ze względu na grube, zdrewniałe korzenie. Po wykopaniu karpę dzielimy ostrym nożem, tak, aby każda część miała korzenie. Podzielone rośliny wysadzamy na miejsce stałe w ziemię wzbogaconą obficie kompostem i podlewamy, aby ziemia dobrze osiadła. Podzielone rośliny ukorzeniają się przed zimą i zakwitają na wiosnę.
