Wejdź do ogrodu. Nie mów nic. Nie rób nic. Tylko stań. Masz wrażenie, że wszystko wokół milczy? To złudzenie. Rośliny cię rejestrują. I choć nie mają oczu ani uszu, czują twoją obecność bardziej precyzyjnie niż niejeden zwierzak. Dla nich jesteś zmianą ciśnienia powietrza, emisją dwutlenku węgla, źródłem elektrycznego pola i mikrodrgań. Wchodzisz w ich system. Zmieniają się. Reagują.
Wyobraź sobie dwa pomieszczenia. Jedno pełne ostrych kątów, zimnych kolorów, prostokątnych form. Drugie miękkie, organiczne, z meblami o zaokrąglonych krawędziach, naturalnym świetle i łagodnych liniach. W którym czujesz się swobodniej? Odpowiedź pada błyskawicznie, jeszcze zanim zadasz sobie to pytanie świadomie. Bo twój układ nerwowy reaguje na formę szybciej niż twoje myśli.
Niepełnosprawność. Słowo, które brzmi jak wyrok. Jak ograniczenie. Jak błąd systemu. W szkolnych podręcznikach – margines. W przestrzeni publicznej – wyjątek. W języku – tabu. Ale co, jeśli cały ten obraz jest błędny?
"Zrobiliśmy podjazd, więc wszystko gra." Nie, nie gra. Podjazd to nie dostępność. To tylko jego symbol. Bardzo często – fałszywy. Bo co z tego, że przy wejściu do budynku jest rampa, skoro prowadzi na drzwi, których osoba na wózku nie jest w stanie samodzielnie otworzyć? Co z tego, że w urzędzie jest winda, jeśli ktoś w recepcji rzuca "niech pani poczeka na kolegę, on nosi"?
Są wśród nas, a jednak jakby ich nie było. Nie dlatego, że znikają. Dlatego, że znikają z przestrzeni. Na mapach są ulice, budynki, sklepy, stacje metra – ale nie ma w nich miejsca dla ciał, które poruszają się inaczej. Codzienność osób z niepełnosprawnością to nie kwestia wyboru. To codzienna konfrontacja z przestrzenią, która mówi: "to nie dla ciebie".
