22222222222222222222

Kontynuujemy trasę w kierunku Anuli, przebijając się przez gigantyczne wielkości śniegu. Dochodzimy do wydeptanej ścieżki. Luzik życzyłoby się powiedzieć. Niby ktoś szedł, jednak w ogóle nie jest lekko. Co jakiś czas załamujemy się to po kolana to po po tyłek. Jest kupa śmiechu.... Pod Gibasowym Groniem trop zaczyna się urywać. Widać tylko znaki po biegówkach. Reszta zawiana, albo nikt tym szlakiem nie poruszał się. Jestem zaskoczony. Cóż sprawdzimy na ile stabilna i zmrożona jest ta śnieżna warstwa. Z wolna trawersujemy wierzchołek Gibasowego Gronia. A w zasadzie torujemy trasę i co chwile zapadamy się głęboko w biały puch. Nie jest on na tyle solidny, aby nie poddać się pod naszym ciężarem. Przybliża się 15.00. Za godzinę będzie się już robić ciemno. Torujemy dalej? Czy wracamy? Ogarnia mnie duże zwątpienie poparte lekkim zmęczeniem. Wyłącznym pocieszeniem jest dla mnie stała pogoda. Z tej strony nie grozi nam dodatkowe niebezpieczeństwo. Po minionych doniesieniach o akcjach ratowniczych wyostrza się głos rozsądku. Do Stacha mamy jeszcze z 30 minut. Ale zimą to może być 4 razy więcej. Decyzja idziemy.... Zawsze moglibyśmy u Niego awaryjnie przenocować.

Na nasze szczęście, Staszek ma tutaj swoją dróżkę kierującą do Ślemienia. Całkowicie nie znane nam leśne zakamarki. Bezpiecznie, przy świetle czołówek idziemy w dół. Trochę mroczny, mistyczny klimat, w którym to najgłośniej słyszany jest osobisty oddech i bicie serca. Na niebie inwazja gwiazd... Jesteśmy w Ślemieniu Pod Borem. Ziąb zbliża się do 20 stopni... Jest dużo chłodniej aniżeli na grani. Pozostanie nam dojść drogą asfaltową do miejscowości Las.