W rzeczywistości nie wiemy kto pierwszy wpadł na pomysł hodowania drzewek o wielkości roślin pokojowych. Z pewnością sztuka ta wywodzi się z Chin, choć dziś kojarzona jest przede wszystkim z kulturą japońską, do której trafiła wraz z buddyjskimi mnichami. Początkowo była elitarną rozrywką arystokratów i wymagała znacznie więcej niż tylko zgłębienia tajników uprawy. Kształtowanie bonsai wiązało się ze specyficzną, wschodnią filozofią, która wysoko ceni takie cnoty jak cierpliwość, wytrwałość, pokora wobec praw natury. Cechy te niezbędne są przy żmudnej pielęgnacji drzewka; tradycyjnie trwała ona przez dziesiątki lat, a najpiękniejsze egzemplarze, przekazywane z pokolenia na pokolenie, wzbogacały rodzinny majątek. Z czasem kształtowaniem miniaturowych drzewek zajęli się też inni. Jak większość rozrywek arystokratycznych, także ta zyskała popularność wśród innych warstw społecznych. W XIX wieku, kiedy kultura Wschodu zaczęła fascynować Europejczyków, również oni zachwycili się roślinnymi dziełami sztuki..
Powszechnie panuje przekonanie, że bonsai to specjalnie wyhodowane gatunki karłowatych drzewek. W rzeczywistości jednak sztuka ta polega na takim kształtowaniu sadzonki zwykłego drzewa, by pozostała miniaturą odzwierciedlającą wygląd oryginału. Efekt taki można uzyskać z niemal każdej rośliny o drewniejących pędach.
Liczy się styl!
W sztuce bonsai, jak w wielu dziedzinach życia, mamy do czynienia z rozmaitymi stylami i trendami. Choć pojawiają się nowe mody i kolejne gatunki drzewek zyskują popularność, wciąż kształtuje się je wedle zasad istniejących od stuleci. Najpopularniejsze style to:
Chokkan – wyprostowany regularny
Drzewko ma prosty, zwężający się ku górze pień i regularną, trójkątną koronę.
Moyogi – wyprostowany nieregularny
Pień ma liczne załamania, a czubek korony powinien znajdować się w prostej linii nad jego podstawą. Kompozycja jest przestrzenna i bardzo plastyczna – z każdej strony wygląda efektownie. Wygięcia pnia powinny być wyraźnie widoczne.
Kengai - kaskadowy
Cechą charakterystyczną rośliny ukształtowanej w tym stylu jest korona spływająca swobodnie poza brzeg naczynia. Pień załamany jest nisko i skręca równolegle do podłoża.
Fukinagashi – ukształtowany wiatrem
Styl ten wzorowany jest na kształtach drzew wystawionych na działanie silnego wiatru. Roślina wyraźnie przechyla się w jedną stronę, część konarów ułożona jest równolegle do podłoża.
Wyzwaniem dla bardziej zaawansowanych miłośników małych drzewek są kompozycje tworzone z kilku roślin. Dominuje tutaj styl krajobrazowy. Aranżację z drzewek uzupełnia się fragmentami skał, kamieni, mchu. Efekt? Miniaturowa makieta naturalnego krajobrazu. Ten styl pozostawia dużo swobody i pozwala puścić wodze fantazji.
Powszechnie panuje przekonanie, że bonsai to specjalnie wyhodowane gatunki karłowatych drzewek. W rzeczywistości jednak sztuka ta polega na takim kształtowaniu sadzonki zwykłego drzewa, by pozostała miniaturą odzwierciedlającą wygląd oryginału. Efekt taki można uzyskać z niemal każdej rośliny o drewniejących pędach.
Liczy się styl!
W sztuce bonsai, jak w wielu dziedzinach życia, mamy do czynienia z rozmaitymi stylami i trendami. Choć pojawiają się nowe mody i kolejne gatunki drzewek zyskują popularność, wciąż kształtuje się je wedle zasad istniejących od stuleci. Najpopularniejsze style to:
Chokkan – wyprostowany regularny
Drzewko ma prosty, zwężający się ku górze pień i regularną, trójkątną koronę.
Moyogi – wyprostowany nieregularny
Pień ma liczne załamania, a czubek korony powinien znajdować się w prostej linii nad jego podstawą. Kompozycja jest przestrzenna i bardzo plastyczna – z każdej strony wygląda efektownie. Wygięcia pnia powinny być wyraźnie widoczne.
Kengai - kaskadowy
Cechą charakterystyczną rośliny ukształtowanej w tym stylu jest korona spływająca swobodnie poza brzeg naczynia. Pień załamany jest nisko i skręca równolegle do podłoża.
Fukinagashi – ukształtowany wiatrem
Styl ten wzorowany jest na kształtach drzew wystawionych na działanie silnego wiatru. Roślina wyraźnie przechyla się w jedną stronę, część konarów ułożona jest równolegle do podłoża.
Wyzwaniem dla bardziej zaawansowanych miłośników małych drzewek są kompozycje tworzone z kilku roślin. Dominuje tutaj styl krajobrazowy. Aranżację z drzewek uzupełnia się fragmentami skał, kamieni, mchu. Efekt? Miniaturowa makieta naturalnego krajobrazu. Ten styl pozostawia dużo swobody i pozwala puścić wodze fantazji.
Licencja: Creative Commons
