Zanim zapomnienie stało się diagnozą, było opowieścią. Zaburzenia pamięci – dziś definiowane przez skale neuropsychologiczne – przez setki lat funkcjonowały jako zjawiska magiczne, moralne, społeczne. Kiedy starzec przestawał poznawać rodzinę, nie pytano o przyczynę – przypisywano to duchom, złym urokowi albo karze za grzechy. Leczenie miało wymiar obrzędowy, nie terapeutyczny.
