Skrywający się w cieniu Wezuwiusza Neapol to miasto specyficzne. Z jednej strony ma do zaoferowania turystom niezliczone bogactwa – perły architektury i dzieła sztuki. Z drugiej ciągnie się za nadal opinia miasta chaosu, które musi wciąż walczyć z rosnącą przestępczością. Opinia jednak jest daleka od rzeczywistości – Neapol, mimo że nazywany czasem Bombajem Europy, jest miastem przyjaznym dla turystów i ma im bardzo wiele do zaoferowania. I to nie tylko wyjątkowy, słoneczny klimat, rozrywki i bogate życie nocne ale także unikalna zabytki i miejsca kultury.
Strategiczne położony, portowy Neapol zawsze był istotnym punktem na mapie Europy, już odkąd został ustanowiony grecką kolonią około 600 r p.n.e i nadano mu jego obecna nazwę - Neapolis, znaczącą Nowe Miasto. Od czasów podbicia przez Rzymian miasto stało się ulubioną rezydencją władców i literatów, włączając Nerona. Szczyt swojej świetności Neapol osiągnął gdy Karol I ustanowił go swoją stolicą w 1266 roku. Wraz z sukcesami Aragona, Karol powiększał miasto i budował w nim coraz więcej kościołów i pałaców. O jego świetność dbali także Hiszpańscy Habsburgowie naśladowani później przez Burbonów, Bonapartego i w końcu Savoyów, gdy Campania stała się częścią zjednoczonych państw włoskich w 1860 roku.
To dlatego charakter miasta jest tak unikalny. Mieszanka przebogatej historii, bogactwo miejsc świadczących o historycznej potędze metropolii ze współczesnością, dynamizmem zmian i wiecznym nastrojem dobrej zabawy, podlana sosem jest wyjątkowa w swoim rodzaju. I zapewne bardzo strawna, sądząc po coraz większej rzeszy turystów rokrocznie odwiedzających to wyjątkowe miasto.
Katedra Św. Januarego
Katedra to gotycka budowla z początku XIII w. z neogotycką fasadą z końca XIX w. Kościół jest dla neapolitańczyków głównym punktem orientacyjnym i jednocześnie jednym z najważniejszych miejsc w Neapolu. Patron świątyni (i miasta) św. January, poniósł męczeńską śmierć w pobliskiej Pozzuoli, podczas prześladowań za czasów Dioklecjana. Legenda głosi, że gdy przeniesiono ciało świętego, jego zakrzepła krew, zebrana w dwóch fiolkach, w dłoniach biskupa na nowo przybrała płynną postać. Od tego czasu cud powtarza się co najmniej trzy razy w roku - w pierwszą sobotę maja (podczas procesji z kościoła Santa Chiara do katedry) oraz 19 września i 16 grudnia. Uważa się, że gdy krew św. Januarego nie zamieni się w płyn (zdarza się to rzadko), na Neapol spadnie nieszczęście.
W świątyni stoi także bazylika Santa Restituta - prawdopodobnie najstarsza budowla Neapolu, wzniesiona w 324 r. przez Konstantyna Wielkiego.
Kościół San Lorenzo Maggiore
Budowla jest przykładem czystego gotyku. Mimo to skromny wystrój wnętrza jest zaskakujący jak na Neapol, gdzie przebogate ozdoby kościołów są codziennością. Wykopaliska pod kościołem odsłoniły pozostałości rzymskiego forum, które powstało na miejscu wcześniejszej greckiej agory. Warto pospacerować po starych chodnikach, które odkryto w podziemiach katedry.
Capella Sansevero
To jeden z najbardziej niezwykłych zabytków miasta. Capella Sansevero jest kaplicą grobową rodziny Sangro. Swoją wyjątkowość zawdzięcza dekoracjom, wyrzeźbionym przez Giuseppe Sammartina w połowie XVIII w., które stanowią wyjątkowe ornamenty wokół realistycznej rzeźby martwego Chrystusa przykrytego całunem. Całość wykonano z jednego bloku marmuru.
Teatro San Carlo
Z zewnątrz budynek teatru i opery nie zachwyca. Wystarczy jednak wejść do środka, by stało się oczywiste, dlaczego otwarty w 1737 r. teatr był obiektem zawiści całej Europy. Odbudowany po pożarze w 1816 r. jest wciąż największą salą operową we Włoszech i jedną z najwspanialszych na świecie.
Strategiczne położony, portowy Neapol zawsze był istotnym punktem na mapie Europy, już odkąd został ustanowiony grecką kolonią około 600 r p.n.e i nadano mu jego obecna nazwę - Neapolis, znaczącą Nowe Miasto. Od czasów podbicia przez Rzymian miasto stało się ulubioną rezydencją władców i literatów, włączając Nerona. Szczyt swojej świetności Neapol osiągnął gdy Karol I ustanowił go swoją stolicą w 1266 roku. Wraz z sukcesami Aragona, Karol powiększał miasto i budował w nim coraz więcej kościołów i pałaców. O jego świetność dbali także Hiszpańscy Habsburgowie naśladowani później przez Burbonów, Bonapartego i w końcu Savoyów, gdy Campania stała się częścią zjednoczonych państw włoskich w 1860 roku.
To dlatego charakter miasta jest tak unikalny. Mieszanka przebogatej historii, bogactwo miejsc świadczących o historycznej potędze metropolii ze współczesnością, dynamizmem zmian i wiecznym nastrojem dobrej zabawy, podlana sosem jest wyjątkowa w swoim rodzaju. I zapewne bardzo strawna, sądząc po coraz większej rzeszy turystów rokrocznie odwiedzających to wyjątkowe miasto.
Katedra Św. Januarego
Katedra to gotycka budowla z początku XIII w. z neogotycką fasadą z końca XIX w. Kościół jest dla neapolitańczyków głównym punktem orientacyjnym i jednocześnie jednym z najważniejszych miejsc w Neapolu. Patron świątyni (i miasta) św. January, poniósł męczeńską śmierć w pobliskiej Pozzuoli, podczas prześladowań za czasów Dioklecjana. Legenda głosi, że gdy przeniesiono ciało świętego, jego zakrzepła krew, zebrana w dwóch fiolkach, w dłoniach biskupa na nowo przybrała płynną postać. Od tego czasu cud powtarza się co najmniej trzy razy w roku - w pierwszą sobotę maja (podczas procesji z kościoła Santa Chiara do katedry) oraz 19 września i 16 grudnia. Uważa się, że gdy krew św. Januarego nie zamieni się w płyn (zdarza się to rzadko), na Neapol spadnie nieszczęście.
W świątyni stoi także bazylika Santa Restituta - prawdopodobnie najstarsza budowla Neapolu, wzniesiona w 324 r. przez Konstantyna Wielkiego.
Kościół San Lorenzo Maggiore
Budowla jest przykładem czystego gotyku. Mimo to skromny wystrój wnętrza jest zaskakujący jak na Neapol, gdzie przebogate ozdoby kościołów są codziennością. Wykopaliska pod kościołem odsłoniły pozostałości rzymskiego forum, które powstało na miejscu wcześniejszej greckiej agory. Warto pospacerować po starych chodnikach, które odkryto w podziemiach katedry.
Capella Sansevero
To jeden z najbardziej niezwykłych zabytków miasta. Capella Sansevero jest kaplicą grobową rodziny Sangro. Swoją wyjątkowość zawdzięcza dekoracjom, wyrzeźbionym przez Giuseppe Sammartina w połowie XVIII w., które stanowią wyjątkowe ornamenty wokół realistycznej rzeźby martwego Chrystusa przykrytego całunem. Całość wykonano z jednego bloku marmuru.
Teatro San Carlo
Z zewnątrz budynek teatru i opery nie zachwyca. Wystarczy jednak wejść do środka, by stało się oczywiste, dlaczego otwarty w 1737 r. teatr był obiektem zawiści całej Europy. Odbudowany po pożarze w 1816 r. jest wciąż największą salą operową we Włoszech i jedną z najwspanialszych na świecie.
Licencja: Creative Commons
