Strach

W pewnej chwili, małej chwili,
Strach i lęk się połączyły
I stworzyły krąg przepastny
Czarną dziurą zaświeciły
Wszystko obezwładniły
Paraliżem poraziły

Co powstało, poszarzało
I barw swoich zapomniało
I cofnęło się z impetem
O trzy kroki do zarania
Do powstania narodzenia
I do tego co już było
I fundament utworzyło.

Ze swej dziury wyjść nie chciało
Tylko drżało, dygotało
Wciąż błagało i skamlało
Chciało wrócić do istnienia
Z chwili tego zatracenia

I tak strach zapanował
A lęk drogę zatamował
Nie pozwolił iść do przodu
I niczego zaplanować

Wtedy coś się odezwało
Powiedziało dosyć tego
Tak nie dojdę do niczego
Nie pozwolę obezwładnić
Ani życiem mym kierować
I ruszyło strach forsować.
Nową ścieżkę formułować