Jeszcze od niedawna osoby z wykrytym zespołem Downa były w dużej mierze izolowane od społeczeństwa, akceptacja wśród społeczeństwa pozostawiała wiele do życzenia, a dostęp do wiedzy dla rodziców był bardzo mocno ograniczony. Obecnie nastawienie do tej niepełnosprawności bardzo się zmieniło, wiedza (w dużej meirze dzięki popularności i łatwości dostępu do internetu) jest stosunkowo łatwo dostępna, łatwiej jest odnaleźć i nawiązać znajomość z innymi rodzicami / opiekunami dzieci z zespołem Downa. Te zmiany w społeczeństwie, w ilości wiedzy, sprawiają, że osoby z tą wadą genetyczną mogą cały czas się rozwijać, mogą poszerzać swoje zainteresowania, swoje pasje, mogą "normalnie" funkcjonować w społeczęństwie, jeśli ich upośledzenie umysłowe nie będzie zbyt głębokie. Łagodne upośledzenie daje bowiem dość duże szanse na prowadzenie całkiem "normalnego" trybu życia. Za granicą istnieją ośrodki dla dorosłych osób z zespołem Downa, które zapewniają częściową opiekę, jednak osoby te są w dużej mierze samodzielne, mogą także podejmować się lekkich prac.
W przypadku wady genetycznej, jaką jest zespół Downa poza niepełnosprawnością umysłową możemy mówić jeszcze o szeregu innych wad, między innymi wrodzonych, które niestety bardzo często występują. U osób z zespołem Downa bardzo często diagnozuje się między innymi wrodzone wady serca (na przykład posiadanie wspólnego kanału przedsionkowo – komorowego), wady kośćca oraz wady przewodu pokarmowego.
Dodatkowy chromosom jest przyczyną zespołu Downa. W zespole Downa poza wadami wrodzonymi możemy wyróżnić jeszcze szereg typowych objawów dla tej wady genetycznej, do których należą między innymi: oczopląs, zez, małogłowie, spłaszczony profil twarzy, tak zwane krótkie, twarde podniebienie, małe uszne małżowiny, krótka szyja oraz charakterystyczny fałd skórny na karku (pojawiający się przede wszystkim w okresie niemowlęcym).
Zespołu Downa nie da się wyleczyć, jednak odpowiednia rehabilitacja może bardzo dużo zdziałać w rozwoju osób z tą wadą genetyczną.
