Mistrza Polski w Piłce Nożnej w Polsce wyłaniały i nadal wyłaniają rozgrywki ligowe. Na przestrzeni lat wyglądały one jednak różnie i rozgrywane były według różnych zasad.

Data dodania: 2011-01-16

Wyświetleń: 2007

Przedrukowań: 0

Głosy dodatnie: 0

Głosy ujemne: 0

WIEDZA

0 Ocena

Licencja: Creative Commons

W latach 1920-26 oraz 1946-47 Mistrza Polski wyłaniano systemem pucharowym – podczas turnieju finałowego – spośród zwycięzców poszczególnych rozgrywek regionalnych, organizowanych we wszystkich okręgach piłkarskich przez Okręgowe Związki Piłki Nożnej.

W 1951 roku jedyny raz w historii polskich rozgrywek piłkarskich mistrzostwo Polski przyznawano nie zwycięzcy ligi, lecz zdobywcy Pucharu Polski (był to system zaczerpnięty od „Wielkiego Brata” ZSRR). W pozostałych latach i sezonach 1927-38 i od 1948 do dnia dzisiejszego, Mistrzem Polski zostawał zawsze zwycięzca całych rozgrywek pierwszej ligi. Rozgrywki toczyły się systemem wiosna-jesień.

W sezonie 1920 pucharowe rozgrywki o Mistrzostwo Polski nie dokończono. Zaplanowaną rundę finałową Mistrzostw Polski – ze względu na trwającą wojnę polsko-bolszewicką – odwołano.

W sezonie 1924 – z powodu przygotowań narodowej kadry do Olimpiady w Paryżu – nie rozegrano rundy mistrzowskiej. Wyłoniono natomiast wszystkich mistrzów Okręgowych Związków Piłki Nożnej.

W 1927 roku (jedyny raz w historii piłkarskich rozgrywek w Polsce) przeprowadzono zarówno w formie pucharowej (oficjalnej) oraz ligowej (nieoficjalnej). Z powodu braku zgody związku, Liga działała nielegalnie (bez zgody PZPN-u), mimo iż oprócz Cracovii należały do niej wszystkie czołowe polskie kluby piłkarskie. Dopiero w grudniu 1927 roku – już po zakończeniu wszystkich zmagań – zjazd futbolowej centrali zdecydował, że tytuł mistrza Polski otrzyma zwycięzca rozgrywek ligowych, którym była Wisła Kraków.

W roku 1939 z powodu wybuchu II wojny światowej, rozgrywek nie dokończono, a na skutek prowadzenia działań militarnych w latach 1940-45 w ogóle ich nie prowadzono.

W sezonie 1951 (na wzór radziecki) jedyny raz w historii rozgrywek Mistrzostwo Polski przyznawano nie zwycięzcy I ligi, którym była Wisła Kraków, a zdobywcy Pucharu Polski Ruchowi Chorzów.

21.06.1993 roku – po zakończeniu sezonu piłkarskiego – Prezydium Zarządu PZPN, stosunkiem głosów 5:4, odebrało Legii Warszawa Mistrzostwo Polski. Wpływ na to miało podejrzenie przekupstwa w wygranym 6:0 wyjazdowym meczu z Wisłą Kraków w ostatniej kolejce sezonu (kolejka cudów). Po ostatecznej weryfikacji – decyzją z 10.07.1993 – ten sam organ PZPN przyznał tytuł mistrzowski Lechowi Poznań, klasyfikując Legię na 2. miejscu w końcowej tabeli. Wszelkie dotychczasowe wnioski klubu ze stolicy dotyczące uchylenia tej decyzji zostały rozpatrzone negatywnie.

Licencja: Creative Commons
0 Ocena