Co to jest komunikacja? Z definicji wynika, iż jest to rodzaj przekazywania informacji podejmowany w stosunkach z innymi. 

Data dodania: 2017-03-28

Wyświetleń: 122

Przedrukowań: 0

Głosy dodatnie: 0

Głosy ujemne: 0

WIEDZA

0 Ocena

Licencja: Creative Commons

Pomimo tego, że nie w każdym procesie komunikacji zdajemy sobie z tego sprawę, interakcja międzyludzka i jej praktyka w życiu codziennym pozwala używać jej na co dzień nie tylko świadomie, ale i trzymając się pewnych schematów zachowawczych na płaszczyźnie podświadomości. Komunikacja to nie tylko mowa, ani nawet pisanie. To szereg niewerbalnych zachowań, takich jak, np.: mowa ciała (mimika, gestykulacja) czy nawet sposób patrzenia na daną osobę. To wszystko pozwala nam lepiej odbierać przekaz werbalny, o którym jest ten artykuł.

            W dzisiejszych czasach, biorąc pod uwagę kraje idące za postępem kulturowo-obyczajowym, mowa to przede wszystkim język, ale język to niekoniecznie mowa. Do języka możemy zaliczyć również czytanie, słuchanie i pisanie, a nawet język morsa czy migowy. Zanim powstał, ludzie porozumiewali się, naśladując dźwięki natury lub używając języka ciała. Wraz z wynalezieniem pisma możemy mówić o początkach cywilizacji, a wraz z pojawieniem się mowy start dla komunikacji werbalnej.

            Co to jest język? Ogólnie przyjęto, iż należy do społecznego systemu budowania wypowiedzi, aby klarownie przesyłać swoje intencje. Język to stosunkowo młody rodzaj przekazywania informacji, ale nie należy do stałych zjawisk. To zmienny model komunikacji, który podlega nieustannemu rozwojowi w czasie. Dzieje się tak, ponieważ zmieniają się ludzie, ich sposób na życie, zwyczaje, czy moda.

            Na świecie istnieje około siedem tysięcy języków, jednocześnie siedem różnych sposobów komunikacji werbalnej. Według Biblii, wszystkie języki świata wywodzą się z jednego, który rozproszył Bóg, podczas swojej złości na ludzi, budujących schody do nieba w postaci wieży Babel.

            Możemy mówić o językach martwych i takich które są aktualnie w użyciu. Do tych pierwszych zaliczamy, np. Łacinę. Pomimo faktu, że nie jest to język stosowany przez żaden kraj w życiu codziennym, do dziś istnieje w medycynie, prawie czy językach naukowych jako podstawowy element żargonu zawodowego. Co więcej, to z niego wywodzą się dzisiejsze języki europejskie, noszące jedną spójną nazwę Grupy Języków Indoeuropejskich. Średniowieczną Łacinę można porównać do współczesnego języka angielskiego, czyli jest z pewnością Lingua Franca (język, w którym osoby posługujące się na co dzień dwoma odmiennymi językami, są w stanie się porozumieć).

            Istnieją też, rzadko zauważane w mowie potocznej, różnice między językiem i dialektem. Język to struktura porozumiewawcza, w której osoby posługujące się w dwóch jego odmianach nie są w stanie zrozumieć siebie nawzajem. Dwa dialekty tego samego języka są jasne dla wszystkich osób je stosujących. Wyjątek na świecie stanowią języki skandynawskie, takie jak norweski, duński, czy szwedzki, które uznane są  za odrębne języki, a jednak ich członkowie potrafią porozumieć się między sobą bez najmniejszego problemu.

            Wracając jednak do języka samego w sobie, a dokładnie do Języków Indoeuropejskich, zaliczamy do nich między innymi: języki germańskie (np. angielski), helleńskie (grecki), słowiańskie (np. polski), celtyckie (np. walijski), romańskie (np. portugalski). Wyjątek stanowią języki ugrofińskie (węgierski i fiński), które choć używane są w Europie, nie należą do wyżej wymienionej grupy. Średniowieczna Europa była kolebką Łaciny, która to stała się również początkiem powstania owych języków.

Licencja: Creative Commons
0 Ocena