Na szczęście człowiek, oprócz pragnień powierzchownych – takich, jakimi jest utrzymanie dobrego poziomu życia, ma również pragnienia wznioślejsze. Takimi potrzebami, które chcemy zaspokoić jest kultura – szeroko pojęta. To, że człowiek jest istotą, która potrzebuje przeżyć artystycznych, wiadomo od wieków – jest to wspólna potrzeba całej ludzkości. Już człowiek jaskiniowy wyrażał się przez rysunki naskalne i rytualne tańce.
Kolebką naszej kultury jest jednak starożytna Grecja, i później – Rzym. To tam narodziła się i rozwinęła filozofia i literatura. Najdonioślejszym jednak wynalazkiem kulturalnym tamtych czasów jest teatr. To właśnie w murach antycznych „teatronów” rozwijała i doskonaliła się twórczość klasyków komedii i tragedii – Ajschylosa, Eurypidesa i Sofoklesa. Ich dramaty do dziś wystawiane są na światowych scenach – oczywiście zostały niejednokrotnie uwspółcześnione, lecz ich główna idea i przesłanie jest tak ponadczasowe, że jest aktualne nawet w XXI wieku. Choć od początków swojej świetności teatr był rozrywką dla wszystkich obywateli Polis, dziś jest rozrywką tylko dla pewnej grupy osób. Przynajmniej panuje takie przekonanie – być może błędne.
Gusta odbiorcze i potrzeby kulturalne zaspokaja i kształtuje telewizja. Bardzo wiele ludzi patrzy na świat przez pryzmat szklanego ekranu. By rozszerzyć perspektywę i urozmaicić ramówkę, telewizja publiczna powróciła do cotygodniowej tradycji emitowania sztuk z cyklu „Teatr telewizji”. To świetny sposób, by nie tylko nakłonić ludzi, by oglądali przedstawiania, ale przede wszystkim to jedyna okazja, by przeciętny człowiek miał dostęp do sztuki wysokiej. Dostęp do takich instytucji kultury jest dla wielu ludzi utrudniony – albo przez odległość jaka dzieli ich od najbliższego teatru, albo przez ceny biletów, które są dość wysokie.
